Δάσκαλος


Ακούγεται, ξέρω, λίγο new age, λίγο εναλλακτικό, λίγο κοελικό, λίγο γιόγκικο, λίγο πολυφορεμένο. Πως όλα εν τέλει συντονίζονται, πως όλα γίνονται στην ώρα τους, πως ότι είναι να γίνει ΘΑ γίνει, πως όλοι έρχονται στη ζωή μας για κάποιο λόγο... Ξέρετε. Πως το σύμπαν συνομοτεί όταν θες πραγματικά κάτι. Συνομοτεί όταν θες πραγματικά κάτι αλλά και όταν παράλληλα το προσπαθείς, το μελετάς, το διεκδικείς. Κάνεις υπομονή και επιμένεις στις αντιξοότητες. Και διατηρείς την πίστη σου ζωντανή. Γιατί απλά δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς. Γιατί αυτό που ποθείς τόσο είναι πλέον μέρος του εαυτού σου. Δεν είναι ένας στόχος, ένα όνειρο, αλλά η ζωή σου. Η καθημερινότητά σου. Οι αξίες σου. Εσύ.

Πόσο σπάνια η ομορφιά του να ξέρεις τι θέλεις. Τι αγαπάς. Δώρο μεγάλο. Και αν έχεις κάποιο τρανταχτό ταλέντο (είσαι μαθηματική ιδιοφυΐα στα 6 σου ή ζωγράφιζες στα 10 σου σαν τον Van Gogh ή ξυπνούσες από τα χαράματα στα 12 σου για να προλάβεις να παίξεις λίγο πιάνο πριν το σχολείο) ε, τότε μάλλον είναι πιο εύκολο να βρεις αυτό το κάτι. Τον πυρήνα. Το πάθος σου. Αν όμως δεν έχεις, και ανήκεις στην πλειοψηφεία, όπως και εγώ, τότε η εύρεσή του είναι συχνά μακροχρόνια, επίπονη, με σκαμπανεβάσματα, πισωγυρίσματα, αμφιβολίες, "συμβουλές", στροφές, τύψεις και απορρίψεις. Όλα όμως, όσο άσχετα και αν φαντάζουν, σε οδηγούν τελικά σε αυτό. Είτε το κάνεις εν τέλει ως χόμπι (γιατί δεν μπορείς αλλιώς; γιατί δεν το τολμάς; γιατί φοβάσαι; γιατί δεν ξέρεις πώς ακόμα;) είτε του αφιερώνεσαι ολοκληρωτικά.

Για εμένα αυτός ο πυρήνας που με άλλαξε θεωρώ ανεπιστρεπτί είναι η yoga. Την πρωτοσυνάντησα στα 18 μου λόγω της στενής φιλίας της μητέρας μου με μία κυρία που εκεί στα τέλη της δεκαετίας του '90 εξασκούσε ήδη αρκετές δεκαετίες την yoga. Τότε που το να φοράς λευκά ρούχα, να ξυπνάς στις 05.00 και να ασκείσαι στην ανατολή του ηλίου ήταν πολύ (μα πολύ) εναλλακτικό! Μη σας πω και προκλητικό. Μέχρι και απειλητικά σημειώματα είχε λάβει. Μέχρι ότι ανήκει σε αίρεση την είχαν κατηγορήσει. Αυτή λοιπόν η κυρία που μέχρι τότε γνώριζα πολύ καλά αλλά στο κοινωνικό μόνο πλαίσιο, μας μάζεψε εμάς, τα παιδιά των φιλενάδων της μαζί με την κόρη της, για να μας μυήσει σε αυτό που ήταν το δικό της κάλεσμα. Ακόμη θυμάμαι το πρώτο μας μάθημα εκεί στο σαλόνι της. Που μας φαινόταν εξωπραγματικό να στέκεσαι στο ένα πόδι στη στάση του δέντρου. Ακολούθησαν πολλοί ακόμα χώροι (πιο ευρύχωρα σπίτια φίλων μέχρι να πάρουμε απόφαση και να οργανωθούμε σε σύλλογο ώστε να αποκτήσουμε υπόσταση και τον δικό μας χώρο). Και στην ομάδα μπήκαν πολλοί. Άλλοι για λίγο άλλοι για πολύ άλλοι για πάντα. Και όσο πιο βαθιά εισχωρούσαμε στις στάσεις, άλλο τόσο εισχωρούσαμε και στη δική μας ψυχή. Ατελείωτες συζητήσεις. Κάποιες φορές συναντιόμασταν εκεί κατά τις 19.00 για μάθημα και με μία μόνο ερώτηση καταλήγαμε να συζητάμε για 3 και 4 ώρες. Τόσο έντονα, τόσο θερμά, τόσο διαφωτιστικά. Πόσο καινούργια μου φάνταζαν όλα τότε! Ήμουν και πιο νέα, πιο άπειρη, σίγουρα πιο αφελής, πιο εγωίστρια. Πόσο με άλλαξαν. Όχι μονομιάς. Και όχι χωρίς κόπο και ενδοσκόπηση και ήττες. Πόσες πεποιθήσεις, πόσες παρανοήσεις, πόσες αγκυστρώσεις. Ο καθένας τραβά τον δικό του προσωπικό, εσωτερικό γολγοθά προς αναζήτηση της γαλήνης και της ευτυχίας. Και αυτός ο γολγοθάς ξεκινά με την ανάληψη της ευθύνης για τη δική μας ζωή, για τις δικές μας επιλογές. Πόση αγάπη. Ακόμα σκέφτομαι τις συναντήσεις μας και με γεμίζει μια θαλπωρή. Ξέρω ότι είναι οι δικοί μου άνθρωποι όπου και αν βρίσκονται, όσο καιρό και αν έχουμε να ειδωθούμε. Δεν είναι τυχαίο που μερικοί από τους πιο αγαπημένους μου ανθρώπους είναι από αυτή την ομάδα. Αδελφικοί φίλοι. Οικογένεια.

Ο δάσκαλος λέει εμφανίζεται όταν ο μαθητής είναι έτοιμος. Και τι δάσκαλος μου έτυχε εμένα! Θησαυρός. Γιατί οι δάσκαλοι συχνάζουν και στις παρέες, και στην αίθουσες γυμναστικής, και στα σχολεία, και στα καφενεία. Ο δικός μου δάσκαλος λοιπόν, η κα Δέσποινα, έμελλε να με μυήσει σε αυτό που αγαπούσε πιο πολύ από όλα. Αυτό που προσφέρει με τόση ανιδιοτελή αγάπη σε τόσο κόσμο, τόσα χρόνια. Αυτό που έμελλε να γίνει και το δικό μου πάθος. Η δική μου καθημερινότητα. Η δική μου λύση. Η yoga. Και αυτά τα 20 χρόνια δεν την απαρνήθηκα ποτέ. Ούτε στα φοιτητικά μου χρόνια (που έλεγα ότι πηγαίνω γυμναστήριο γιατί πού να εξηγείς τώρα...), ούτε στο τόσο δα δωμάτιο που είχα για σπίτι στο Λονδίνο, ούτε στα εργασιακά 12ωρα, ούτε στους τραυματισμούς, ούτε στην εγκυμοσύνη, ούτε στην μετανάστευση εδώ στην Ελβετία. Μα πώς να την απαρνηθώ; Μπορώ νομίζετε; Άλλη λύση δεν έχω. Η yoga είναι η αναφορά μου, η ισορροπία μου, ο εσωτερικός μου έλεγχος, η δύναμή μου και η ησυχία μου. Και τώρα που τα έφερε έτσι η μοίρα (τι λέγαμε στην αρχή;) και μπήκα και εγώ στο ρόλο της δασκάλας δεν γινόταν να μην την ενημερώσω. Και της τα έγραψα. Και της έστειλα και φωτογραφίες από το καλοκαίρι που κάναμε τα μαθήματα δίπλα στη λίμνη και καθόταν ο Στεφανάκος στο πλάι μου. Και η απάντησή της ξεχύλλιζε αγάπη και υπερηφάνεια. Πόσο την αγαπώ και πόσο μου λείπουν οι συζητήσεις μας. Είναι τόσα αυτά που θα ήθελα να συζητήσουμε. Και από σήμερα, αναβιώνουν και το μάθημα των "παιδιών". Το δικό μας δηλαδή. Γιατί έχουμε παραμείνει παιδιά και ας συνεχίζουμε πλέον ως γονείς. Δεν είναι μαγικό; Είναι. Είναι μαγικό να βρίσκεις κάτι που να σε γεμίζει τόοοσο ώστε ακόμα και δεκαετίες μετά να το εξασκείς με την ίδια αγάπη, το ίδιο κέφι, την ίδια προσήλωση.

Yoga is the journey of the self, through the self, to the self.
namaste.
ανδριάνα

Σχόλια