Η φιλικότητα των ξένων

Περπατούσα στο "χωριό" μου την Βούλα τις προάλλες και όπως πήγαινα προς την πλατεία, προσπέρασα μια γιαγιά. Ή τουλάχιστον νόμιζα ότι θα την προσπερνούσα. Γιατί με το που βρέθηκα δίπλα της να κάνω την προσπέραση, με κοίταξε, μου χαμογέλασε και άνοιξε αμέσως την συζήτηση. Και ήταν τόσο γλυκιά, και τόσο σικ (με μια φαρδιά, μαύρη τζιν βερμούδα, ένα oversized μαύρο πουκάμισο απέξω, καφέ, φλατ σανδάλια και πολύ κοντά γκρίζα μαλλιά). Το βήμα της ταχύ, τα μάτια της ζωντανά, η ομιλία της νεανική! "Το άκουσες τον νεαρό που πέρασε με το μηχανάκι και τραγουδούσε; Ας ελπίσουμε ότι το έκανε από ευτυχία. Καλέ, τι ωραίο που είναι αυτό το μπλε που έχεις βάψει τα νύχια σου! Α, πας να το αλλάξεις; Και τι χρώμα λες να κάνεις; Είναι ακόμα το γαλλικό στη μόδα; Και σε ποιο ινστιτούτο πας; Είναι καλές;". Τόσο ωραία, αυθόρμητη συζήτηση που δεν ήθελα να φτάσω στον προορισμό μου. Έφτασα όμως και ήταν η ώρα να αποχωριστούμε. Της έκανα και εγώ βεβαίως ερωτήσεις. Είχε βγει να πάρει τα Terea της, μου είπε, γιατί της είχαν τελειώσει, ε, να κάνει και μια βόλτα από τους γνωστούς της πλατείας. Και την ώρα του αποχαιρετισμού γύρισε με ένα χαμόγελο, με κοίταξε και μου είπε "Ελπίζω να τα ξαναπούμε εδώ τριγύρω στην πλατεία". Και πραγματικά το ήλπιζα και εγώ. Δυστυχώς, δεν την ρώτησα το όνομά της.

Ξέρετε, ένα παρόμοιο περιστατικό δεν θα συνέβαινε μάλλον ποτέ στην Ελβετία. Ή έστω σπάνια, για να μην ακουστώ υπερβολική. Όχι γιατί οι άνθρωποι δεν είναι ευγενικοί, ή δεν είναι καλοσυνάτοι. Τουναντίον. Είναι απλά μεγαλωμένοι αλλιώς και η ιδιωτικότητα είναι μια υψηλή αξία στη συγκεκριμένη κοινωνία. Κανένας γνωστός σου δεν θα σου κάνει ποτέ κάποια προσωπική ερώτηση, πόσο μάλλον ένας άγνωστος. Ακόμα και στις διάφορες υπηρεσίες (κομμωτήρια, ινστιτούτα αισθητικής κτλ.), θα σε καλωσορίσουν με ευγένεια, θα σου κάνουν τις απαραίτητες ερωτήσεις για να σε εξυπηρετήσουν όσο καλύτερα γίνεται, άντε και μερικές περί ανέμων και υδάτων για λίγα λεπτά (για τον καιρό πχ) και αυτό είναι όλο. Ξέρω άλλες χώρες, όπως τις ΗΠΑ για παράδειγμα, που ακόμα και μια ερώτηση τύπου "τι έκανες το σαββατοκύριακο;" θεωρείται πολύ προσωπική για τον εργασιακό χώρο και μπορεί να σε βάλει σε μπελάδες.

Ξέρω, ξέρω... αυτή η κοινωνικότητα, η ανοιχτωσιά, η αμεσότητα, η εγγύτητα δεν είναι πάντα θετική ή ευπρόσδεκτη. Έχει και την πιο σκοτεινή και ενοχλητική της πλευρά με το κουτσομπολιό, με τους διάφορους που ξαφνικά έχουν άποψη για θέματα που δεν τους αφορούν, με την ιδιωτικότητα που παραβιάζεται, με τα όρια που θολώνουν. Ζώντας όμως στο εξωτερικό 10 πλέον χρόνια, μου έχει λείψει και αυτή η εγγύτητα με τους αγνώστους. Με αυτούς που μπορεί να μην συγκρατήσεις καν το όνομά τους, που μπορεί να μη διασταυρωθούν καν ξανά οι δρόμοι σας, αλλά για όσο διαρκεί η αλληλεπίδρασή σου, θα ανταλλάξεις δυο κουβέντες παραπάνω και θα δημιουργεί αυτή η προσωρινή σχέση. Με αυτούς δε που θα ξαναδείς, για υπηρεσίες δηλαδή που επαναλαμβάνεις με τους ίδιους ανθρώπους, ε, τότε, σιγά - σιγά δημιουργείται ακόμα πιο στενή σχέση. Σας έχω μιλήσει άλλωστε για την οικογενειακή μας κομμώτρια, την Βίκυ, που δεκαετίες πλέον θεωρείται φίλη μας. Οι γονείς μου, από την άλλη, παρευρέθηκαν μέχρι και στον γάμο του ΙΤ τεχνικού που τους βοηθά με τις διάφορες ηλεκτρονικές εγκαταστάσεις στο σπίτι.

Δυο όψεις έχει και αυτό το νόμισμα, αλλά για όσο βρίσκομαι στην Ελλάδα, απολαμβάνω αυτήν την ανοιχτωσιά για όσο διαρκεί, και για όσο δεν υπερβαίνει τα όρια. Και είναι πιστεύω ένα από τα όμορφα χαρακτηριστικά της πατρίδας μας όταν γίνεται με ευγένεια και σεβασμό.

ανδριάνα