Ο δικός μου μαραθώνιος....

Όχι, όχι... Δεν έτρεξα στον Μαραθώνιο. Δεν έχω δοκιμάσει καν αυτό τον άθλο, να σταθώ στη γραμμή εκκίνησης και τελικά να τερματίσω... Μπορεί στο μέλλον, ποιος ξέρει. Τον έζησα όμως από κοντά για 2η συνεχόμενη χρονιά, χειροκροτώντας και ζητωκραυγάζοντας για τους χιλιάδες που το τόλμησαν, μέσα στο κρύο και τον αέρα. Σκέφτηκα λοιπόν να δώσω τον λόγο στο φίλο, και blogger και μαραθωνοδρόμο πλέον μετά από 2 εκκινήσεις και τερματισμούς, Γιώργο και εγώ να προσπαθήσω απλά να ντύσω με εικόνες τα λόγια του.... Ιδού λοιπόν, ο δικός του μαραθώνιος....


Έτρεξα τον πρώτο μου μαραθώνιο πέρυσι. Εκείνη η μέρα θα μου μείνει χαραγμένη στη μνήμη για πάντα. Στο Κυριακάτικο τραπέζι με τους φίλους, που ακολούθησε, επαναλάμβανα διαρκώς την παρακάτω πρόταση: «δεν το ξανακάνω, δεν το ξανακάνω». Ήμουν απολύτως αποφασισμένος να μην ξανατρέξω τα 42 χλμ. Η απόφασή μου αυτή άλλαξε μόλις δυο μέρες μετά. Ήταν 31 Οκτωβρίου, πέρυσι, όταν τερμάτισα τον πρώτο μου μαραθώνιο, 2 Νοεμβρίου 2010 όταν αποφάσισα ότι θα τρέξω και στον επόμενο και 13 Νοεμβρίου 2011 όταν στήθηκα στη γραμμή της εκκίνησης για δεύτερη φορά. Κοινό χαρακτηριστικό και των δύο: ήμουν μόνος μου στη γραμμή της εκκίνησης, αλλά δεν ήμουν μόνος καθόλη τη διάρκεια του αγώνα. Και δε μιλάω για φυσικές παρουσίες συμπαράστασης. 


Όταν τερμάτισα πέρυσι, έχοντας κάνει μια πρόχειρη προετοιμασία και τίποτα άλλο, ήταν τέτοιος ο πόνος και η κούραση, που έλεγα ότι δεν θα ξανατρέξω. Αυτό που με έκανε να αποφασίσω να επαναλάβω την «ταλαιπωρία» ήταν το συναίσθημα.  Πιο συγκεκριμένα, όλα εκείνα τα συναισθήματα που με πλημμύριζαν σε κάθε χιλιόμετρο και όσο η προσπάθεια γινόταν και πιο επίπονη. Έτρεχα για πολλούς λόγους και για πολλούς ανθρώπους και αυτό με «βάραινε». Είχα τυπώσει και τα ονόματά τους στη μπλούζα που φορούσα. Δε μπορούσα να τους απογοητεύσω. Κάθε φορά που απελπιζόμουν από τους πόνους στους τετρακεφάλους, σκεφτόμουν όλους εκείνους που θα «απογοήτευα» αν δεν τερμάτιζα. Τους αγαπημένους φίλους μου που με περίμεναν στη γραμμή του τερματισμού στο Καλλιμάρμαρο. Τη μητέρα μου, που δε μπορούσε να είναι εκεί, αλλά με είχε στο μυαλό της κάθε στιγμή. Τις αδερφές μου που μου συμπαραστέκονται σε ό,τι κι αν κάνω. Τα ανίψια μου που υπεραγαπώ πιο πολύ από οτιδήποτε στον κόσμο. Για αυτούς έτρεχα. Και για το θείο. Κι ας με κοροϊδεύουν μερικοί. Χρωστάω πολλά και σε εκείνον. Τον είχα πολύ λίγο στα αυτιά μου πέρυσι. Μόλις δύο τραγούδια του περιείχε το mpplayer του περυσινού μαραθωνίου. Τη «Νυχτερίδα» και τη «Μεθυσμένη βάρκα». Ίσως για αυτό να μη συνοδεύτηκε και από καλή επίδοση η προσπάθεια. Δεισιδαιμονίες ανεπίτρεπτες για επιστήμονα.



Φέτος η μπλούζα ήταν η ίδια. Οι φίλοι περιμέναν στον τερματισμό. Η μητέρα μου με είχε στο μυαλό της κάθε στιγμή. Οι αδερφές μου μόνιμοι συμπαραστάτες και τα ανίψια μου φιλαράκια. Τα συναισθήματα παρόντα ενισχυμένα. Απουσίαζαν οι πόνοι στους τετρακεφάλους (η φετινή προετοιμασία ήταν πολύ καλύτερη από την περυσινή).  Ο θείος, ηχητικός πρωταγωνιστής, πανταχού παρών (είχαμε γνωριστεί και δια ζώσης εν τω μεταξύ). Ίσως και για αυτό η επίδοση να ήταν τόσο καλή. Δεισιδαιμονίες ανεπίτρεπτες για επιστήμονα.

Μια διαφορά είχε η φετινή προσπάθεια και το κατάλαβα λίγες μέρες πριν την εκκίνηση, κοιτάζοντας τη λίστα των ονομάτων για τους οποίους έτρεχα πέρυσι. Έλειπε ένα όνομα. Φέτος λοιπόν, έτρεχα για όλους εκείνους που έτρεχα και πέρυσι, αλλά και για έναν ακόμα. Σε εκείνον αφιερώνω τη φετινή μου επίδοση και το λυτρωτικό κλάμα του τερματισμού. Στο Γιώργο.

Γιώργος Μυζάλης {musicspins

Σχόλια

  1. Ευχαριστώ Ανδριανούλα για τη φιλοξενία.

    Να με "επισκεφτείς" κι εσύ το συντομότερο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Γιώργο ωραίο κείμενο... Ωραία μέρα... Του χρόνου μαζι στο μαραθώνιο... Εσύ τρεις ώρες μπροστά...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αγόρι μου, ούτε οι επιδώσεις μετράνε, ούτε οι πόνοι στους τετρακέφαλους μένουν....όλα φεύγουν και ξεχνιούνται..τό μόνο που μένει και θα σε συντροφεύει πάντα είναι η αγάπη των "δικών σου" ανθρώπων...και εσύ έχεις από δαύτην μπόλικη και έχεις λαμβάνειν ακόμη περισσότερη ΄...νομίζω...αυτήν να κρατάς και να φυλάς σαν κόρη οφθαλμού...γιατί είναι πολύτιμη και δυσεύρετη στις μέρες μας...και σου ζητώ συγγνώμη που δεν μπόρεσα και φέτος να σε περιμένω στην Αγ. Παρασκευή να σε χειροκροτήσω, να σε ενθαρρύνω, να νοιώσω την χαρά του αγώνα σου...το κρύο βλέπεις δεν είναι καλός σύμβουλος στην ηλικία μου...χι...χι...φιλάκια πολλά και ...αν μπορείς συμπεριέλαβε και εμένα σ αυτούς που σε αγαπούν αληθινά και ειλικρινά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Κυρία Αλεξάνδρα σας ευχαριστώ πολύ. Αμοιβαία τα αισθήματα!!!

    Γιατί όντως η αγάπη είναι το σημαντικότερο αγαθό σε ετούτη τη ζωή. Το είχε πει και ένας από τους πρώτους επαναστάτες παλιά: "αγαπάτε αλλήλους".

    :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Και το έχει γράψει πρόσφατα και ο Παύλος Παυλίδης σε ένα τραγούδι του:

    "Το 'πε παλιά κι ο μάγκας που δήλωσε θεος: χωρίς αγάπη όλους ο διάολος θα μας πάρει"... Αφού σου το 'πα πως της αγάπης η ντόπα είναι η πρώτη, φωτοβολίδες και κρότοι, το αίμα βράζει, φιλιά που πέφτουν χαλάζι, δεν είναι η φρίκη, είναι η ζωή που σου ανήκει".

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. ένα όμορφο και συγκινητικό κείμενο παραμένει πάντα έτσι... ευχαριστώ Γιώργο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

the bright side of blogging :: by andriana