Ο δικός μου μαραθώνιος... #2

Αυτός ο μαραθώνιος ήταν διαφορετικός. Όχι γιατί συμμετείχα (no no) αλλά επειδή τον έζησα δίπλα σε έναν μαραθωνοδρόμο (πόσο μεγαλόπρεπη λέξη είναι ε;)!

Ο αγαπημένος σύντροφος αποφάσισε να το τολμήσει και από την Άνοιξη, οι συζητήσεις της παρέας πολύ συχνά αφορούσαν αυτό το εγχείρημα καθώς 2 ακόμη αγαπημένοι φίλοι θα το τολμούσαν ξανά (την συγκινητική εξιστόρηση του περσινού μαραθώνιου δρόμου του Γιώργου μπορείτε να την θυμηθείτε εδώ). Τι παπούτσια θα φορέσουν, τι καιρό θα κάνει, η ανηφόρα πριν τον Σταυρό, τα ζελεδάκια, οι διατάσεις, η διατροφή πριν, πώς θα γιορτάσουμε μετά τον τερματισμό… Αλλά κυρίως η προετοιμασία! Και αυτό για εμένα είναι το πιο συγκινητικό και σπουδαίο μέρος. Να «βγαίνεις» με ζέστη ή με βροχή, να βρίσκεις τις πιο ωραίες διαδρομές, να διαλέγεις τα τραγούδια, να μετράς τις αντοχές σου, να ζυγίζεις τα συν και τα πλην, να σκέφτεσαι την πρώτη φορά που θα τρέξεις τα 30χλμ και να σε πιάνει ένα μικρό ρίγος… Αλλά να συνεχίζεις! Και να ξαναβγαίνεις, και να ξαναπροσπαθείς…. Με μόνο στόχο να καταφέρεις να τρέξεις 42 χλμ.


Οι δρομείς μεγάλων αποστάσεων αναμετριούνται, λένε, όχι τόσο με τη φυσική τους κατάσταση αλλά με τη νοητική! Γιατί μάλλον περισσότερο παλεύεις με τις εσωτερικές σου αντοχές, την πίστη, την προσήλωση, τη συγκέντρωση, παρά με το κρύο ή τη ζέστη και τον πόνο στα γόνατα. Γιατί ο μαραθώνιος δεν είναι άθλημα αλλά άθλος. 

Δύο στιγμές θα μου μείνουν χαραγμένες: Η στιγμή που τον βλέπουμε από μακριά να μας πλησιάζει (επιτέλους), οι κραυγές μας που έβγαιναν από τα σωθικά και τα δάκρυα που διακρύναμε όσο πλησίαζε, και η στιγμή που τρέχω δίπλα του τα τελευταία μέτρα, μου λέει "πονάω πολύ" και μου κόβονται τα πόδια γιατί δεν μπορώ να κάνω τίποτα....

Τους θαυμάζω όλους όσους τερμάτισαν και όλους όσους προσπάθησαν.

"Ο δικός μου μαραθώνιος" αυτή τη φορά από τον Σ.:

Έχουν περάσει σχεδόν τρεις μέρες από την ώρα που τερμάτισα στον μαραθώνιο… Ένα ένα από τα 42 και κάτι χιλιόμετρα συνεχίζουν να περνάνε από μπροστά μου ακόμα κ τώρα… Πρωτόγνωρα συναισθήματα…

Όσα έζησα αυτές τις έξι ώρες θα μείνουν για πάντα μέσα μου. Εικόνες, ήχοι, συναισθήματα, πόνος, δύναμη, κούραση, συγκίνηση, επιβράβευση, ιδρώτας, λίγο ακόμα πόνος, αντοχή, χαμόγελα, κατάρρευση, κλάμα… Ένα σύνολο εικόνων και συναισθημάτων που καθιστούν την συγκεκριμένη μέρα μοναδική. Ίσως εξίσου μοναδική είτε είσαι από την θέση του δρομέα είτε από αυτή του θεατή. Δεν μπορώ να φανταστώ πολλά άλλα αθλήματα όπου ο θεατής να συνδέεται τόσο πολύ με τον αθλητή και να του μεταφέρει τόση ενέργεια. Πραγματικά αισθάνομαι ευγνώμων για όλον αυτόν τον κόσμο που κατά μήκος όλης της διαδρομής μας εμψύχωνε & μας βοηθούσε να συγκεντρωθούμε στο στόχο… στον τερματισμό… γιατί για εμένα αυτός είναι ο στόχος, είτε τρέξω άλλους δέκα μαραθωνίους στην ζωή μου είτε κανέναν άλλο…

Μετά το 30 χλμ όταν όλες οι δυνάμεις είχαν απλά εξαντληθεί, υπήρξαν στιγμές απόγνωσης που έψαχνα από κάπου να κρατηθώ. Η εικόνα των δικών μου ανθρώπων λίγο πριν την γραμμή του τερματισμού με βούρκωνε τόσο που μέσα από αυτό έβγαινα πιο δυνατός για να τερματίσω. Κάθε φορά που μιλούσα μαζί τους έπαιρνα δύναμη για να συνεχίσω. Τις φωνές έξω από το Προεδρικό Μέγαρο και την είσοδο στο Παναθηναϊκό στάδιο δεν θα τις ξεχάσω ποτέ. Σας ευχαριστώ…

…η πιο όμορφη μέρα αυτής της πόλης…

Σβ.

Υ.Γ. Ζητώ συγγνώμη για τον πρώτο ενικό που χρησιμοποίησα σε όλο το κείμενο...

Σχόλια

  1. αφιερωμένο στους αγαπημένους συνοδοιπόρους που ζήσαμε μαζί έναν ακόμη Μαραθώνιο, και πολλούς ακόμη καθημερινούς!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Όταν σε είδα να πλησιάζεις, δακρυσμένος, το σημείο που στεκόμασταν στο Προεδρικό Μέγαρο, ένιωσα ένα απίστευτο ρίγος. Τα μάτια μου (κάτω από τα μαύρα γυαλιά που - ευτυχώς - φορούσα) δάκρυσαν και μια πελώρια χαρά με κυρίευσε.

    Το πρώτο ενικό πρόσωπο (που μας έλεγαν να αποφεύγουμε στις εκθέσεις ιδεών για τις πανελλήνιες) δεν είναι απλά δικαιολογημένο σε ετούτη την περίπτωση. Είναι επιβεβλημένο. Γιατί, ό,τι κι αν λέμε εμείς οι "απέξω", ο φετινός μαραθώνιος ήταν δικός σου. Και εγώ ως τέτοιον θα τον θυμάμαι. Μη ζητάς συγγνώμη λοιπόν.

    Chapeau! Που λένε και οι Γάλλοι!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Σε αυτό τον μαραθώνιο κατάλαβα αυτό που μου έλεγε τόσο καιρό ο πιο κοντινός μου μαραθωνοδρόμος: στον μαραθώνιο τρέχεις με το μυαλό και όχι με τα πόδια. Όταν συζητούσαμε, λοιπόν, τη διαδρομή μερικές μέρες μετά τον τερματισμό μου είπε ότι μετά το 30 χλμ. δεν θυμάται τη διαδρομή, απλά έτρεχε προς το τέρμα βάζοντας το μυαλό του σε μια λειτουργία εκτός σώματος. Και τερμάτισε τρέχοντας και με χαμόγελο. Θαυμάζω αυτούς τους ανθρώπους που βάζουν στόχους και τους προσπαθούν, θαυμάζω αυτούς που απολαμβάνουν το ταξίδι και όχι τον προορισμό, θαυμάζω αυτούς που ενώ προπορεύονται σταματάνε για να απλώσουν το χέρι στο συναθλητή τους που κατέρρευσε και φυσικά θαυμάζω όλους τους ανθρώπους που στέκονται ακούραστοι στα πεζοδρόμια για να εμψυχώνουν τους συνανθρώπους τους που αγωνίζονται. Αυτό το υγιές κύτταρο αυτής της εξαθλιωμένης κοινωνίας είναι που με κάνει να ελπίζω και να συνεχίζω κι εγώ να προσπαθώ τους δικούς μου στόχους και τις δικές μου διαδρομές. Και του χρόνου σύντροφοι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Δυστυχώς έχασα το μεγαλείο τηςστιγμής του αγαπημένου Στελάκου...ήμουν μακρυά...πολύ μακρυά...
    Υπόσχομαι ότι στον επόμενο, όποτε και όποιος και αν είναι θα είμαι εκεί...
    Θα είμαι εκεί για να νοιώσω την υπερηφάνεια και την τιμή να λέω στους τριγύρω μου ότι αυτός είναι ο γαμπρός μου...όπως έλεγα για τον Γιώργο δυό χρόνια πριν ότι αυτός είναι φίλος των παιδιών μου..
    Θα είμαι εκεί για να εμψυχώσω...αυτούς που δεν χρειάζονται εμψύχωση, γιατί απλά η ψυχή τους είναι γεμάτη από το όραμα και το όνειρο του Μαραθωνίου και του τερματισμού....
    Θα είμαι εκεί για να δηλώσω "fun" όχι του αθλήματος αλλά του αθλητού.,..των αθλητών..γνωνστών και αγνώστων...Ελλήνων και ξένων...
    Ιδιαιτέρως των ξένων που έρχονται από τα πέρατα της οικουμένης για να ζήσουν το όνειρο του "αληθινού" Μαρασθωνίου...και που τιμούν τους αρχαίους ημών..με τον, έστω και λίγο Κίτς, τρόπο τους...άλλοι ντυμένοι αρχαίοι Έλληνες πολεμιστές...άλλοι φορώντας χλαμύδες...άλλοι περικεφαλαίες...άλλοι περικνημίδες...άλλοι στεφάνους ελιάς...άλλοι με ό,τι μπορούν να φανταστούν ότι θα τους βάλει στο πραγματικό κλίμα του Μαραθωνίου εκείνης της εποχής που δεν ήταν άθλημα αλλά άθλος ενός και μόνον οπλίτη...
    Έτσι και σήμερα (όπως πολύ σωστά είπε η μικρή μου) ο Μαραθώνιος δεν είναι ένα οποιοδήποτε άθλημα...είναι ΤΟ ΑΘΛΗΜΑ πρώτον και άθλος δεύτερον...
    Εύχομαι να έχετε το κουράγιο, την θέληση, την δύναμη, το σθένος και την ψυχική ανάγκη (γιατί για την σωματική δεν νοιάζομαι) να το ξανακάνετε..άλλος ολόκληρο, άλλος μισό, άλλος λιγότερο...άλλος απλά συμπαραστεκόμενος...
    Και εγώ να μπορέσω να είμαι εκεί...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

the bright side of blogging :: by andriana