10 χρόνια πίσω

Έχετε δει αυτή τη νέα "μόδα" στα κοινωνικά δίκτυα; Που διάσημοι και άσημοι αναρτούν 2 φωτογραφίες του εαυτού τους, μία σημερινή και μία προ δεκαετίας, και συγκρίνουν το τότε με το τώρα; Άλλοι μένουν στα εξωτερικά χαρακτηριστικά αλλά άλλοι εισχωρούν και βαθύτερα. Δέκα χρόνια είναι π-ο-λ-λ-ά! Και αν κάνω και εγώ το δικό μου flashback πίσω στο 2009 ήταν μία πολύ ιδιαίτερη και σημαδιακή χρονιά, με συναρπαστικές εξελίξεις, μετακομίσεις, γαμήλιες ετοιμασίες αλλά και επώδυνους χωρισμούς. Πόσο διαφορετική ήμουν τότε. Όχι στον πυρήνα αλλά στην καθημερινότητα, στις ασχολίες, στις προτεραιότητες, στην ξεγνοιασιά.

Το 2009, σε ακριβώς εκείνο το μπαλκόνι που βλέπετε στη φωτογραφία, ο συνοδοιπόρος μού έκανε πρόταση γάμου! Είχαμε ήδη μετακομίσει μαζί στο πρώτο μας σπίτι, εκείνο στο Κεφαλάρι. Ήμασταν ήδη 7 χρόνια ζευγάρι. Είχαμε ήδη περάσει τόσα (1 χρόνο εξ' αποστάσεως για τις σπουδές μου, μετακινήσεις Βούλα - Κηφισιά, επαγγελματικές αλλαγές) και είμασταν τόσο, μα τόσο αγαπημένοι. Το 2009, όπως μπορείτε να δείτε και πάλι στη φωτογραφία, φορούσα μεγάλα, άσπρα, κοκκάλινα γυαλιά. Είχα τα μαλλιά μου μακριά και πιο ξανθά. Γυμναζόμουν πολύ, κυρίως μέσω της yoga. Εργαζόμουν στο Κεφαλάρι και έκανα φιλίες που θα κρατούσαν μια ζωή. Ήμουν μέρος της πιο ξεχωριστής ομάδας yoga και ετοιμάζαμε το πρώτο μας "retreat" στη Μύκονο. Το 2009 ήμουν πιο ανέμελη αλλά και πιο ανασφαλής. Είχα όλες τις ημέρες, τις νύχτες, τις εβδομάδες, τους μήνες για εμένα, τον συνοδοιπόρο, τους φίλους και τις οικογένειές μας, και τις γέμιζα με ένα σωρό πράγματα! Είχα περισσότερες ασχολίες, έβγαινα πολύ, ξενυχτούσα (και για τη δουλειά), και γνώριζα κόσμο. Ήμουν πολύ δημιουργική και διψούσα για νέες εμπειρίες. Το 2009 έφτιαχνα ήδη τα αγαπημένα μου cupcakes και πειραματιζόμουν με τις μαγειρικές μου δεξιότητες αφού πλέον είμασταν οι 2 μας στο σπίτι. Το 2009 ήμουν πιο ξέγνοιαστη, μάλλον πιο γλυκιά και σίγουρα λιγότερο αυστηρή. Το 2009 "έχασα" την καλύτερή μου φίλη από τη ζωή μου. Έκλαψα πολύ. Την έβλεπα στα όνειρά μου και σήκωνα το τηλέφωνο χωρίς να μπορώ να την καλέσω. Πόνεσα πολύ. Ένοιωσα προδομένη. Το 2009 ετοίμαζα τον γάμο μου και δεν μπορούσα ούτε να της το πω.

Όλα όσα μεσολάβησαν αυτά τα 10 χρόνια σε άλλους παίρνουν μια ζωή, ίσως και ακόμη παραπάνω. Γιατί σε εμάς άλλαξαν ό-λ-α. Ή σχεδόν όλα. Το 2019 λοιπόν, εξακολουθώ να φτιάχνω τα αγαπημένα μου cupcakes ενώ οι μαγειρικές μου δεξιότητες έχουν σαφώς βελτιωθεί και εμπλουτιστεί. Εξακολουθώ να αγαπώ τον συνοδοιπόρο μου με τον οποίο έχουμε περάσει από 40 κύμματα, δίνοντας τον καλύτερό μας εαυτό κ-ά-θ-ε μέρα για να διατηρήσουμε τις προσωπικότητές μας αλλά και τη σχέση μας ζωντανή. Το 2019 δεν εργάζομαι. Τουλάχιστον όχι full time. ΣΟΚ. Ποιος θα μου το έλεγε! Το 2019 είμαι μια stay at home mom γιατί το 2019 έχω έναν δίχρονο (σχεδόν τρίχρονο) γιο. Τον Στέφανο. Αν με ρωτούσες το 2009, θα σου απαντούσα ότι μάλλον μαμά θα γινόμουν αρκετά νωρίτερα. Γιατί το ποθούσαμε πολύ και οι δύο αλλά έτσι τα έφερε η μοίρα που μαμά έγινα στην Ελβετία. Γιατί το 2019 ζω στην Ελβετία. Δεύτερο ΣΟΚ. Να μου έλεγες Αγγλία; Αμερική; Πιο πιθανό θα το θεωρούσα. Αλλά Ελβετία; Μία φορά την είχα επικσεφθεί με την οικογένειά μου για διακοπές. That was it. Ο συνοδοιπόρος καμία. Και όμως, η Ελβετία έμελλε να γίνει το σπίτι μας για τα τελευταία 4 χρόνια. Το 2019 λοιπόν μαθαίνω γαλλικά, ταξιδεύω πιο συχνά, ξεκίνησα σκι και περνώ πολύ περισσότερες ώρες σπίτι και μόνη. Το 2019 κάθομαι στην καφετέρια και απολαμβάνω τον καφέ και το βιβλίο μου μόνη, κάτι που το 2009 δεν θα έκανα ποτέ! Το 2019 είμαι πιο γκρινιάρα, λιγότερο δημιουργική και περισσότερο κουρασμένη. Είπαμε να είμαστε ειλικρινείς οπότε voilà. Είμαι πιο αυστηρή και ενίοτε σκληρή. Με τον εαυτό μου και τους άλλους. Γιατί έχω επωμιστεί μεγάλο βάρος (πρακτικά αλλά και ψυχολικά - συναισθηματικά) μέσω του συνδυασμού μητρότητας, ξενιτιάς και έλλειψης εργασίας ο οποίος μου έπεσε κατακέφαλα εν μια νυκτί (so to speak). Το 2019 είμαι όμως πιο ευέλικτη, με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση και πιο σίγουρη για τα θέλω μου. Δεν σπαταλώ το χρόνο μου σε ανθρώπους και ασχολίες που δεν με γεμίζουν. Ξέρω τι θέλω (άλλο αν μπορώ να το βρώ!). Το 2019 είμαι δασκάλα της yoga. ΣΟΚ. Ναι, αν μου το έλεγες τότε θα σε πίστευα και θα αισθανόμουν και υπερήφανη. Και έτσι αισθάνομαι και τώρα. Απλά είναι τόσο βαρύς ο όρος "δασκάλα της yoga" -στα δικά μου αυτιά- που δεν μπορώ να τον υιοθετήσω 100%. Κάνω όμως ότι καλύτερο μπορώ και το απολαμβάνω σίγουρα 100%. Το 2019 με αγκαλιάζουν τα μικρά χεράκια του Στέφανου και τα μεγάλα του συνοδοιπόρου και είναι όλος μου ο κόσμος. Το 2019 σιδερώνω και καθαρίζω όσο δεν έχω κάνει τα τελευταία 10 χρόνια μαζεμένα. Το 2019 αναζητώ μια δημιουργική διέξοδο, μια εργασία, μια ασχολία, που θα μου επιτρέψει να βρω ξανά εκείνο το -προσωρινά θέλω να πιστεύω- χαμένο κομμάτι του εαυτού μου. 

Το 2019 νοιώθω υπερήφανη για εμένα. Γιατί γνωρίζω τι έχω περάσει για να φτάσω ως εδώ. Για να μπορώ να σταθώ στα πόδια μου, σε μια ξένη χώρα, μιλώντας μία ξένη γλώσσα, αφήνοντας πίσω σπίτι, φίλους και εργασία, μεγαλώνοντας ένα παιδί και φροντίζοντας μία οικογένεια μόνη. Για όλες τις μάχες που έχω δώσει, τους πόνους που μπόρεσα να ξεπεράσω και τις ομορφιές που μπόρεσα να απολαύσω. Το 2019 είμαι ευγνώμων για όλα τα μαθήματα που έχω πάρει, για τους ανθρώπους που έχω στη ζωή μου, για τις αξίες και τα πιστεύω μου. Πολλά ακόμη συνέβησαν μέσα σε αυτά τα 10 χρόνια (και άλλες εσωτερικές μετακομίσεις, και άλλες επαγγελματικές αλλαγές, απώλειες που θα πονούν για μια ζωή, γεννητούρια για τα αδέλφια και τους φίλους μας, μοναδικά ταξίδια, δύσκολες αποφάσεις, μεγάλες απογοητεύσεις.....) και όλα έχουν βάλει το λιθαράκι τους σε αυτό που ζω και είμαι σήμερα. Τι προσδοκώ για το 2019; Μείνετε συντονισμένοι!

ανδριάνα

ΥΓ. Το καφτάνι τις φωτογραφίας το φορώ ακόμα και πολύ το αγαπώ!