Όταν κοιτάς από ψηλά...

Τρίτη 11 Δεκεμβρίου 2018, 20.25 στεκόμουν έξω από το κτίριο όπου διαμένει μία από τις "μαθήτριές" μου. Και ξαφνικά, σαν να πάγωσε η στιγμή και να παρατηρούσα τον εαυτό μου από ψηλά. Εγώ, η ανδριάνα, να στέκομαι έξω από ένα άγνωστο σπίτι μίας μέχρι πρότεινος άγνωστης Γερμανίδας, σε μια μικρή ελβετική πόλη, κρατώντας τυροπιτάκια και δώρα. Εγώ, η ανδριάνα, η δασκάλα yoga. Εγώ, η ανδριάνα, από τη Βούλα (που καμία από τις μαθήτριές μου δεν έχει επισκεφθεί ποτέ), πρώην στέλεχος Επικοινωνίας, με μια άλλη, ελληνική ζωή 30+ χρόνων που οι κοπέλες αυτές απλά αγνοούν.

Πάγωσε ο χρόνος για λίγο και σαν να έκανα ένα γρήγορο flash back συνειδητοποιώντας πού έχω φτάσει. Μέσα από τι έχω περάσει, τι εμπειρίες έχω ζήσει, τι δυσκολίες έχω υπερβεί, πόσους κώδικες έχω λύσει για να φτάσω εδώ. Να χτυπώ το κουδούνι της Anke για να "ηγηθώ" μιας μικρής, γιόγκικης γιορτής εδώ στην Ελβετία. Να βοηθήσω να γίνουν ομάδα κοπέλες από διαφορετικές χώρες, με διαφορετικές ηλικίες, διαφορετικές οικογενειακές και επαγγελματικές καταστάσεις, διαφορετικές γλώσσες και εμπειρίες, με μόνη κοινή συνισταμένη την αγάπη τους για την yoga. Μα είναι μαγικό, δεν είναι; Η Ελληνίδα με τα 3 παιδιά και τα 10+ χρόνια στην Ελβετία, και η Πολωνέζα που δεν έχει παιδιά και είναι μόλις 2-3 χρόνια εδώ, και η Γερμανίδα με τις 2 κόρες και η Ελληνίδα γιατρός.... να ενώνονται, να συν-δημιουργούν, να εξελίσσονται παρέα, μέσα από την yoga, σε μία χώρα που είναι για όλους ξένη και μέσω μιας γλώσσας που είναι σε όλους δεύτερη.

Πάγωσε ο χρόνος και χαμογέλασα στον εαυτό μου. Σαν ένα μικρό μπράβο, a pat on the back που λένε και οι Αμερικάνοι. Που βρήκα το θάρρος, τον τρόπο, την ευελιξία να βγω από το comfort zone μου και να κάνω κάτι για πρώτη φορά ever υπό τις πιο παράξενες να πω, αντίξοες να πω συνθήκες! Κοιτώ στα μάτια αυτές τις κοπέλες και πραγματικά θέλω να τις ευχαριστήσω που με εμπιστεύτηκαν. Που μου χαρίζουν αυτή τη 1 πολύτιμη ώρα της εβδομάδας τους για να κάνω αυτό που αγαπώ τόσο. Που πορευόμαστε παρέα με σεβασμό και αγάπη. Που βλέπω τα μάτια τους να λάμπουν κάθε φορά που ακούν ή ζουν κάτι νέο και πρωτόγνωρο μέσα από το μάθημα. Και πολύ θα ήθελα να είμαι στο μυαλό τους να ακούσω τι σκέφτονται για το μάθημά μας. Γιατί δεν τις ρωτώ. Το θεωρώ άκομψο. Βλέπω όμως αυτή τη γλύκα τους που τελικά τα λέει όλα.

Ευγνώμων λοιπόν, και ας αγχώνομαι κάθε -μα κάθε- Τρίτη που πρέπει να ηγηθώ αυτό του μαθήματος και να ανταποκριθώ στις δικές τους και τις δικές μου προσδοκίες. Και το κουδούνι το χτύπησα, παρέα με 8 ακόμη κοπέλες, και η πρώτη μας ever γιορτή ως ομάδα yoga ήταν γεμάτη θαλπωρή και σφιχτές αγκαλιές και γέλια.

ανδριάνα