Τα χέρια της


Σε ένα ουδέτερο βράδυ Κυριακής, πριν λίγες εβδομάδες, χωρίς κανένα συγκεκριμένο ερέθισμα ή αφορμή, λίγο πριν κοιμηθώ, εκεί που ο νους αρχίζει να γαληνεύει, ήρθαν ολοζώντανα στα μάτια μου τα χέρια της. Τα χέρια της γιαγιάς Ευδοκίας. Και αμέσως ένιωσα αυτήν τη ζεστασιά και θαλπωρή. Δεν ήθελα να κοιμηθώ για να συνεχίσω να τα βλέπω και να τα νιώθω.

Γιατί τα χέρια της γιαγιάς Ευδοκίας, αυτά που πάντα θα θυμάμαι τόσο ζαρωμένα, ήταν από τα πιο αγαπημένα μου. Ήταν πάντα τόσο ζεστά. Έκαιγαν. Και έτσι γίνονταν η φωλιά για τα δικά μου που από παιδάκι ήταν πάντα τόσο παγωμένα. Τα έπαιρνε λοιπόν και τα φώλιαζε στα δικά της μέχρι να μου τα ζεστάνει. Ήταν αυτά τα χέρια που σήκωναν τη μία άκρη της κουβέρτας για να χωθώ από κάτω όταν κρυφά κατέβαινα στο δωμάτιό της μες στη νύχτα. Ήταν αυτά τα χέρια που κεντούσαν ασταμάτητα, που έλυναν και ξανά-μάζευαν την κλωστή αφού πρώτα την είχαν περάσει στους αγκώνες μου για βάση. Ήταν αυτά που ανακάτευαν με το σύρμα το βιτάμ για να λιώσει όταν φτιάχναμε τα κέικ οι δυο μας. Ήταν αυτά που ομόρφαινα και εγώ όταν μου ζητούσε να τις βάψω τα νύχια (ακόμα και στα 90 της). Πάντα σε εκείνο το απαλό χρώμα του σάπιου μήλου. Και όταν ήμουν έφηβη, ήθελε να μου δίνει και χαρτζιλίκι για τις αισθητικές υπηρεσίες που της προσέφερα αλλά εγώ δεν ήθελα καθόλου. Αυτά τα χέρια που μας μοίραζαν τα χαρτιά τα ατελείωτα καλοκαιρινά απογεύματα που περνούσαμε παρέα στο μπαλκόνι, η γιαγιά και εμείς, τα τρία εγγόνια της, ενώ οι γονείς μας ήταν σε κάποιο ταξίδι ή σε κάποιο βραδινό κάλεσμα. Εκεί, μας μάθαινε να παίζουμε χαρτιά, ξερή, και το διασκεδάζαμε τόσο. Αυτά τα χέρια που με αγκάλιαζαν τόσο σφιχτά και μου διόρθωναν και λίγο τη φούστα πριν βγω για ποτό για να είναι όπως πρέπει. Αυτά τα χέρια που ακόμα και στα βαθιά γεράματα ξεφλούδιζαν νεράντζια και καθάριζαν χόρτα. Αυτά τα χέρια που πάντα αναζητούσαν τα χαρτομάντηλα που κρύβονταν σε τσέπες, και ρόμπες, και κάτω από τα μαξιλάρια. Αυτά τα χέρια που πληκτρολογούσαν τον αριθμό μου στο κινητό της τηλέφωνο ενώ ήταν "διακοπές" στο χωριό της άλλης γιαγιάς, για να δει τι κάνω. Αυτά τα χέρια που φύτευαν και ξανα-φύτευαν ολημερίς σε όποιον κήπο και αν βρισκόταν και όταν τηλεφωνούσε η πρώτη της ερώτηση ήταν "πώς είναι ο κήπος; ποτίσατε;". Αυτά τα χέρια που μεγάλωσαν μία κόρη, μία "ψυχοκόρη" και τρία εγγόνια ούσα χήρα από πολλή νέα. Αυτά τα χέρια που διεκδίκησαν αξίες, δικαιώματα, είπαν βροντερά "όχι", δημιούργησαν περιουσίες και άφησαν κληρονομιά (εκτός αλλά κυρίως εντός εισαγωγικών) σε δεκάδες ανθρώπους, συγγενείς και φίλους, σε μία τόσο σκληρή και πατριαρχική κοινωνία, ειδικά για μια single mother.

Τώρα που σας τα γράφω τα μάτια μου είναι βουρκωμένα και έχω έναν κόμπο στο λαιμό αλλά εκείνη την ώρα που έβλεπα και ένιωθα τα χέρια της ήμουν απλά ευτυχισμένη. Γαλήνια. Σαν με μια μαγική κίνηση να ησύχασε όλες μου τις έγνοιες. Σαν να έπαιρναν πάλι τα δικά μου χέρια και να τα φώλιαζαν. Σαν να ήταν ο δικός της τρόπος από εκεί ψηλά να μου πει ότι είναι εδώ, με προσέχει και με νοιάζεται. Όπως πάντα. Γιατί είμαι σίγουρη ότι όπου και αν είναι, είναι καλά, υπερήφανη για όσα δημιούργησε και προσέφερε, όπως θα είμαστε πάντα και εμείς για εκείνη. 

Μου λείπεις γιαγιά. Ακόμα και για πάντα.
ανδριάνα

Σχόλια

  1. Αχ...αυτή η γιαγιά
    Αχ... αυτή η μαμά μου που η περηφάνεια της δεν της επέτρεπε να πει ότι πονά κ δεν ειναι καλά για να μην σε στενοχωρήσει
    Αχ... αυτή η παροιμιώδες τάξη που διαφέντευε την ζωή της, που γυρνούσα σπίτι από ταξειδι δυο εβδομάδων κ δεν το γνώριζα με τα πάντα στην θέση τους
    Αχ... αυτή η αρχοντιά που απέπνεε κ της ήταν τόσο φυσικό
    Αχ... αυτή η άδολη αστείρευτη αγαπη που σκορπούσε απλόχερα παντού κ σε όλους κ που της ήταν μια τόσο φυσική κ ανεπίδευτη ανάγκη της
    Αχ... αυτή η σκοπτικη πλευρά της που κορόιδευε την επερχόμενη "αναχώρηση της" με το επικό..."δεν με νοιάζει να πεθάνω αλλά ... κρίμα δεν είναι να χάσουμε τέτοια συνταξη..."
    Αχ.., αυτή η ανεκτικότητα της στην αχαριστία των ανθρώπων
    Αχ... αυτή η δύναμη ψυχής που λύγιζε σ ένα αχ των μικρών εγγονών της
    Αχ... αυτό το μεγαλείο της ζωής της που το έκανε στην άκρη για να μεγαλώσει την μονάκριβη της.., κ να την κάνει περήφανη για την γενιά της...
    Αχ... αυτές οι ιστορίες της μυθικής ζωής της που άφηναν εκστατικά τα μικρά της εγγόνια (όπως κάποτε κ την μικρή της κόρη) γεμάτα βασιλείς κ πρωθυπουργούς και.., και.,,,
    Αχ... ρε μαμά... δεν περνά μέρα που να μην σε ψάχνω στην συνηθισμένη , , τελευταία , θέση στο σαλόνι να με περιμένεις για καφέ
    Αχ... ρε μαμά πάλεψα σκληρά για να κρατήσω τις αξίες που κυβερνούσαν τη ζωή σου την ζωή μας... αν τα κατάφερα... αιωνίως ευγνώμων
    Αχ... ρε μαμά ποιος θα με ξανά φωνάξει "Ντάντα"
    Αχ... ρε μαμά ποιος θα μα πάρει τηλέφωνο να μου πει.."δεν σε θέλω κάτι, απλά πήρα να δω αν είσαι καλά γιατί δεν σε πρόλαβα το πρωί που εφυγες"
    Αχ... ρε μαμά ... μου λείπεις οικτρά κ θα μου λείπεις για πάντα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αχ...τί μου έκανες απόψε... τί να πρωτοθυμηθώ.,, σε ποια σειρά να τα βάλω.... πώς μα τα ταξινομήσω;;
    Ήρθαν και πλημμύρισαν οι αναμνήσεις την ψυχή μου τα μάτια μου το εινσι μου..,
    Ήρθαν όλα ... κ μαζί τους κ η μαμά μου...
    Καιρό είχα να την φέρω δίπλα μου για καφεδάκι...
    το πρωί θα σοφ πω την εξέλιξη.., ελπιζω

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

the bright side of blogging :: by andriana