HOW WAS YOUR WEEK?

 

• Δευτέρα, του Αγίου Πνεύματος, στο Μαρακές!
• Πρωινό στην ταράτσα, γρήγορες ετοιμασίες και ραντεβού με τον ξεναγό μας.
• Για 3 ώρες, παρέα, θα περπατούσαμε στην Medina και θα μαθαίναμε από έναν ντόπιο την ιστορία και τις ιστορίες.
• Έτσι, επισκεφθήκαμε το παλάτι Bahia αφιερωμένο στις γυναίκες και το χαρέμι του σουλτάνου.
• Δυστυχώς, με τον σεισμό του 2023, αρκετά μέρη του παλατιού κατέρρευσαν οπότε δεν είναι πια επισκέψιμα.
• Περπατήσαμε όμως στους κήπους και στα ριάντ (ριάντ είναι οι εσωτερικές αυλές που έχουν κήπο και πηγή νερού, υποχρεωτικά και τα δύο, αν και πλέον ο όρος χρησιμοποιείται πιο ελεύθερα), θαυμάσαμε τα σκαλίσματα και την ειδική τεχνοτροπία με τα πλακάκια στους τοίχους, μάθαμε πολλά για το τρόπο ζωής, βγάλαμε φωτογραφίες, συζητήσαμε με τον γλυκύτατο ξεναγό μας και γεμίσαμε ομορφιά.
• Συνεχίσαμε στα σοκάκια της Μεντίνα συζητώντας ένα σωρό πράγματα (από την ευγένεια των Μαροκινών μέχρι την οικονομία της χώρας, και από τον τουρισμό μέχρι την νεολαία που πλέον ακολουθεί τις παγκόσμιες τάσεις μέσω των κοινωνικών δικτύων).
• Κάναμε μια στάση στο μοναδικό πιστοποιημένο εργαστήριο φυτικών καλλυντικών και μπαχαρικών από όπου αγοράσαμε διάφορα, και ευχαριστήσαμε τον εξαιρετικό μας ξεναγό.
• Συνεχίσαμε περνώντας ακόμη μια φορά από την μεγαλύτερή πλατεία της πόλης, την Jemaa El Fnaa (που ήταν μάλλον το πιο αδιάφορο, μη πω αρνητικό, σημείο της πόλης καθώς ήταν γεμάτο ντόπιους με φίδια και πιθικάκια αλυσοδεμένα). 
• Εκεί κάναμε μια στάση σε έναν από τους πολλούς, τεράστιους πάγκους με φρούτα όπου φτιάχνουν χυμούς, και δεχτήκαμε για πολλοστή φορά το χαμόγελο, την ευγένεια και την γενναιοδωρία των ντόπιων.
• Όχι μόνο μας κέρασε όλους χυμό, αλλά φώναξε τα μικρά να περάσουν πίσω από τον πάγκο μαζί του για να τα βγάλουμε φωτογραφία μαζί με τα δεκάδες φρούτα.
• Δροσιστήκαμε και συνεχίσαμε για φαγητό στο εστιατόριο που μας πρότεινε ο οδηγός μας, στην ταράτσα του Dardar. 
• Πολύ προσεγμένος χώρος, θέα στις ταράτσες τις πόλεις, ζέστη, DJ με ωραίες μουσικές, και τις καλύτερες γαρίδες που έχει φάει ποτέ ο Στέφανος.
• Μετά από πολλές ώρες, πολλή ζέστη, πολλές φωτογραφίες, επιστρέψαμε σπίτι για τι άλλο; Για βουτιά στην κρύα πισίνα.
• Βάλσαμο ήταν!
• Δεν μείναμε πολύ γιατί είχαμε συνέχεια στις περιηγήσεις μας.
• Πήραμε 2 tuk tuk και πήγαμε στο Jardin Majorelle, τους εκπληκτικούς κήπους αυτού του παλατιού το οποίο αγάπησε, αγόρασε και αναβίωσε ο Yves Saint Laurent.
• Η έκταση είναι τεράστια, οι κήποι οι πιο προσεγμένοι που έχω δει ποτέ, με διαφορετικές γωνιές όπου και αν βρεθείς (λίμνες, κιόσκια, τεράστια μπλε και κίτρινα πιθάρια, νούφαρα) και μια αίσθηση παραδεισένια.
• Επισκεφθήκαμε και το Μουσείο των Βερβέρων, της μοναδικής αυτής φυλής που επιβιώνει ακόμα, και της οποίας το αλφάβητο έχει κάποιες κοινές ρίζες με το ελληνικό / φοινικικό, εξού και τα κοινά γράμματα όπως το Σ και το Φ.
• Τρίτη στάση, παραδίπλα, το Μουσείο του Yves Saint Laurent όπου θαυμάσαμε το κτίριο, μερικά από τα πιο διάσημα δημιουργήματα του σχεδιαστή, και ήπιαμε καφέ στο μικρό εστιατοριάκι.
• Η ημέρα ήταν ακόμα νέα, και κουράγια είχαμε, οπότε αποφασίσαμε να συνεχίσουμε με τα πόδια ώστε να δούμε την σύγχρονη περιοχή της πόλης, το Gueliz, η οποία μοιάζει σαν ευρωπαϊκή πόλη, τσιμπήσαμε σε ένα από τα εστιατόρια και συνεχίσαμε με τα πόδια μέχρι το σπίτι.
• Περιττό να σας πω ότι όλες τις ημέρες κάναμε περίπου 20.000. Ναι, υπό τους 38 βαθμούς, με τρία παιδιά 7, 9 και 10 ετών.
• Σπίτι, ύπνος για τα μικρά, ταράτσα για εμάς.
• Τρίτη, και η τελευταία μας ημέρα στο Μαρακές.
• Οι άντρες είχαν λίγη δουλειά οπότε έμειναν σπίτι και εγώ με την Ηρώ πήραμε τα μικρά και βγήκαμε στην Μεντίνα για βόλτα και μικρές αγορές.
• Πήραμε λοιπόν μερικά δωράκια, κάναμε τα παζάρια μας, απολαύσαμε άδειους δρόμους (καθώς ήταν εργάσιμη ημέρα ακόμη και για τους τουρίστες), και μεσημεράκι συναντηθήκαμε στο εστιατόριο της περιοχής μας με τους άντρες για να τσιμπήσουμε.
• Πακετάρισμα, ταξί και αεροδρόμιο.
• Και ενώ οι πληροφορίες (google, ChatGPT κτλ) μας άγχωσαν γιατί μιλούσαν για πολλές ουρές και ελέγχους, εμείς σε ελάχιστο χρόνο είχαμε περάσει στην πύλη.
• Εύκολη και γρήγορη λοιπόν επιβίβαση και άφιξη στην Λισαβώνα που πάλι είχαμε μία ώρα connection.
• Έλα όμως που η ουρά για τον έλεγχο των διαβατηρίων είχε εκατοντάδες -στην κυριολεξία- άτομα! ΣΟΚ. 
• Ευτυχώς μιλήσαμε με μία υπεύθυνη, έλεγξε τις πτήσεις μας και μας προώθησε μπροστά.
• Και πάλι όμως τρέχοντας φτάσαμε στην πύλη, με τους υπαλλήλους στον έλεγχο όχι απλά να μην βοηθούν αλλά να μας καθυστερούν κιόλας χωρίς λόγο, αλλά τέλος πάντων.
• Με την ψυχή στο στόμα επιβιβαστήκαμε και αναχωρήσαμε.
• Μετά τις 23.00 προσγειωθήκαμε στη Γενεύη και μετά τα μεσάνυχτα φτάσαμε σπίτι.
• Ο Στεφανάκος εννοείται κοιμόταν οπότε απλά συνέχισε στο κρεβάτι του.
• Τετάρτη, και δύσκολα ξυπνήσαμε όπως αναμενόταν.
• Τα αγόρια έφυγαν για δουλειά και σχολείο και εγώ έμεινα να δουλέψω από το σπίτι.
• Και εννοείται, πάλι η ημέρα ήταν φουλ αφού είχαν μετατεθεί αρκετές συναντήσεις.
• Έφτασε και ο αδελφός μου με την οικογένειά του στην Ελλάδα οπότε τα είπαμε λίγο.
• Πλυντήρια, τακτοποιήσεις...
• Κατάφερα να μιλήσω και με την αγαπημένη φίλη Μαριλένα η οποία αυτήν την εβδομάδα θα περάσει στη φάση των χημειοθεραπειών..... Πόσο, δυστυχώς, έχουν μπει όλα αυτά στο καθημερινό μας λεξιλόγιο, με τόσες φίλες να περνούν τον καρκίνο του μαστού και ευτυχώς να περνούν και στην απέναντι όχθη επιτυχώς.
• Πλέον τα στατιστικά είναι καθησυχαστικά, οι μέθοδοι προηγμένοι, αλλά δεν παύει να είναι μια επίπονη, αγχωτική, μακρά περίοδος που θέλει κουράγιο, υπομονή, αισιοδοξία, ηρεμία.
• Πόσο ανυπομονώ να τους δω σε λίγες εβδομάδες από κοντά!
• Το βράδυ είχαμε κανονίσει να παρευρεθούμε σε ένα coaching workshop που διοργάνωνε μια φίλη της Victoria, η Alex, η οποία παράλληλα με την καριέρα της στην Nespresso, ξεκινά και αυτό το παράλληλο βήμα που πολύ αγαπά.
• Το θέμα ήταν η αυτοπεποίθηση, συνολικά είμασταν 30 γυναίκες, συμπεριλαμβανομένων των φιλενάδων μου Τίνα και Ηρώ.
• Για δύο ώρες συζητήσαμε, γράψαμε, ακούσαμε, σκεφτήκαμε, ήπιαμε ένα virgin cocktail, γελάσαμε και αναχωρήσαμε για τα σπίτια μας.
• Πτώμα κοιμήθηκα όπως καταλαβαίνετε το βράδυ.
• Πέμπτη, και γραφείο για εμένα, με γεμάτη μέρα.
• Το μεσημέρι έχωσα και ένα μάθημα πιλάτες στο γυμναστήριο της δουλειάς και το απόγευμα πετάχτηκα φεύγοντας και μία στο κέντρο να πάρω ένα δώρο για το παιδικό πάρτυ που έχει να πάει ο Στέφανος την Κυριακή.
• Ο συνοδοιπόρος είχε πάει τον μικρό ποδόσφαιρο και έμεινε εκεί οπότε γύρισα εγώ σπίτι, ετοίμασα το φαγητό και κάθισα ωραία στην βεράντα με ήλιο και ησυχία.
• Μίλησα και με τον αδελφό και την αδελφή μου και ήταν τόσο ωραία που τους είδα μαζί!
• Πόσο μου έχουν λείψει και οι δύο.
• Παρασκευή, και ακόμη μία γεμάτη ημέρα, με πρωινό μάθημα γαλλικών, και κατ' εξαίρεση, γραφείο και για τους δυο μας.
• Και με όλα όσα γίνονται στον πλανήτη, δεν ξέρεις με ποιον να πρωτο-μιλήσεις, τι να ρωτήσεις, τι να καταλάβεις, πώς να τους στηρίξεις....
• Γιατί έχω πολύ κοντινούς φίλους από το Ιράν αλλά και από το Ισραήλ, από τη Ρωσία αλλά και από την Ουκρανία... και οι ισορροπίες είναι τόσο ευαίσθητες.
• Η φίλη από το Ιράν ακύρωσε το ταξίδι που είχε κανονίσει για τον Ιούλιο ώστε να δει τους γονείς της (και ειδικά τον μπαμπά της ο οποίος δεν μπορεί πλέον να ταξιδέψει), οι γονείς του συμμαθητή του Στέφανου περίμεναν την οικογένεια από το Ισραήλ να τους επισκεφθεί και τώρα φοβούνται καθώς μια βόμβα έπεσε στη γειτονιά τους, ο Ουκρανός φίλος δεν μπορεί να ανανεώσει ούτε το διαβατήριό του για να τακτοποιηθεί επίσημα στη νέα του χώρα (την Σλοβακία) ενώ ο Ρώσος συνάδελφος έχει να δει τους γονείς του δύο χρόνια γιατί φοβάται να ταξιδέψει στη Ρωσία με τα παιδιά του.
• Η κοινή συνισταμένη όλων είναι ο φόβος, η αβεβαιότητα, η θλίψη. 
• Παραλαβή το απόγευμα του μικρού για το μάθημα τέννις του και καφέ για εμάς.
• Ζέστη! Πω πω! 30 βαθμοί καίει το κορμί -που λέει και το τραγούδι.
• Και σε μια χώρα, σαν την Ελβετία, που ο κλιματισμός υπάρχει μόνο στα αυτοκίνητα, καταλαβαίνετε.
• Τα είπαμε στο tennis club με μερικούς γνωστούς και στις 18.00 κατέφτασαν και η Ιλιάνα με τον Βασίλη και φάγαμε παρέα ενώ τα μικρά πηγαινοέρχονταν στα γήπεδα.
• Σάββατο, και είχαμε πρωινή αναχώρηση για το Tour de Peilz όπου διαγωνιζόταν η ποδοσφαιρική ομάδα του Στέφανου στο Graines de Foot -το ετήσιο πρωτάθλημα ποδοσφαίρου για τις ομάδες του καντονιού του Vaud.
• Πάνω από 10.000 παιδιά λέει συμμετέχουν παίζοντας σε 30 διαφορετικά γήπεδα!
• Χαμός όπως καταλαβαίνετε και για πρώτη φορά είχαμε και μια δυσάρεστη ατμόσφαιρα καθώς αποφασίστηκε η ομάδα να χωριστεί στα 2 και διαγωνιστεί σε διαφορετικά - ηλικιακά γκρουπ.
• Εν τέλει, η ομάδα του Στέφανου διαγωνίστηκε στο επίπεδο των μεγαλύτερων παδιών (10-12 ετών) και ενώ έπαιξαν αρκετά καλά, δεν είχαν και πολλή τύχη οπότε η κατάταξή τους ήταν 21οι στους 28.
• Εμείς, σκάσαμε κυριολεκτικά από την ζέστη (32 βαθμοί), τα είπαμε με τους άλλους γονείς και κυρίως του Ιταλούς γονείς του Matteo, φάγαμε όλο βλακείες, παρακολουθήσαμε τα ματς, χειροκροτήσαμε, αναλύσαμε και στις 17.00 πήραμε το δρόμο του γυρισμού.
• Τρέχοντας μπήκαμε για μπάνιο ("Μαμά, ωραία δεν θα ήταν αν είχαμε τώρα την παγωμένη πισίνα του Μαρακές;"), ο μικρός γέμισε και την μπανιέρα του για να δοκιμάσει τα άλατα που είχε πάρει, ο συνοδοιπόρος βγήκε για λίγες δουλειές στον κήπο, χαλαρώσαμε στον καναπέ, βγήκαμε και εμείς να κόψουμε φράουλες (πάνω από 10!) και λουλούδια να στολίσω τα μικρά μου βαζάκια (λεβάντες και τριαντάφυλλα λευκά / ροζ / πορτοκαλί), ο Στέφανος παρακολούθησε την ταινία Sonic 3 (εγώ έχασα τη μισή γιατί με πήρε ο ύπνος!) και μετά, αφού κοιμήθηκε, είδαμε εμείς ακόμη ένα επεισόδιο του Handmaid's Tales (κάθε επεισόδιο και ένα σοκ).
• Κυριακή, και πάλι το πρόγραμμα ήταν γεμάτο και από νωρίς (να δω πότε θα ξυπνήσουμε χωρίς να έχουμε να τρέξουμε για κάτι).
• Τουλάχιστον είναι θετικό τρέξιμο οπότε δεν παραπονιέμαι.
• Είχε λοιπόν το πάρτυ του φίλου του Adam ο Στέφανος, στην άλλη άκρη της πόλης, οπότε στις 09.30 ήρθε ο έτερος φίλος Nikan και τους πήρα και τους δύο για το πάρτυ.
• Για την πολιτική κατάσταση που λέγαμε, ο Adam που έκανε το πάρτυ είναι από το Ισραήλ και ο Nikan, που είναι από τους καλύτερούς του φίλους, είναι από το Ιράν.
• Το πάρτυ ήταν στο Jump Spot, στην ευρύτερη γειτονιά του Lasergame, οπότε κάθισα στο γνωστό μου καφέ Café de Prelaz, για πρώτη φορά στον εξωτερικό του χώρο, παρέα με τον MACη για να γράψω.
• Είναι λυτρωτικά αυτά τα διαλείμματα μοναχικότητας & ησυχίας. Εγώ, ένας καφές και γράψιμο.
• Είδα λίγο και τους γονείς του Adam όταν παρέλαβα τον Στεφανάκο, επιστρέψαμε σπίτι όπου ο συνοδοιπόρος είχε κάνει γενική τακτοποίηση στον χώρο του εισογείου (εξαιρετικά!), τσιμπήσαμε και συνεχίσαμε πάλι οι δυο για το σπίτι της Τίνας όπου μαζευτήκαμε γυναικόπαιδα.
• Για "δώρο" της πήγα μαϊντανό, βασιλικό και λεβάντες κομμένες από το μποστάνι μας.
• Πόσο απολαμβάνω τους καρπούς του κήπου μας!
• Τίνα, Ηρώ και εγώ λοιπόν, να τα πούμε επιτέλους από κοντά, να πιούμε τον καφέ μας, να μιλήσουμε για τα ταξίδια μας, να γελάσουμε και να περάσουμε όμορφα.
• Επιστροφή σπίτι το απόγευμα για λίγες δουλειές, τακτοποιήσεις, συζητήσεις, τηλεθέαση...
• Μίλησα και με την Μαριλένα, την κολλητή της αδελφής μου, και πολύ το χάρηκα.
• Χρειάζονται όλοι για να μπορέσει η Ζέττα να ανακάμψει, να βρει του κουράγιο της και να επανέλθει σε μια "κανονικότητα".

Καλή εβδομάδα!

ανδριάνα