Αποδοχή

Και κάνεις παιδί. Και από την πρώτη ώρα αρχίζεις να αναρωτιέσαι τι παιδί είναι αυτό. Ποιες είναι οι τάσεις του. Οι προτιμήσεις του. Τι να του αρέσει άραγε; Τι να τον ελκύει; Σε τι να είναι καλός; Και μαζί με αυτά, πακέτο έρχεται (τουλάχιστον σε εμένα) και η ευθύνη. Να ανακαλύψω όλα του τα ταλέντα και τις τάσεις. Να του τα ενισχύσω. Να τον βοηθήσω να τα ξεδιπλώσει. Να τα ανακαλύψει και αυτός. Να βρω προς τα πού κινείται ο χαρακτήρας του. Ποια είναι τα "χούγια" του. Ποια είναι τα θετικά αλλά και ποια τα αρνητικά. Και πώς να "επέμβω". Μπορώ να επέμβω; Σε ποιο βαθμό; Και προς ποια κατεύθυνση; Είναι όντως τόσο δραστήριος ή μήπως τον ωθώ και εγώ; Μήπως αν ήμουν και εγώ πιο ήσυχη και "υποτονική" να ήταν και αυτός; Ή είναι τέτοια η τάση του που ανεξάρτητα σε τι μαμά και τι μπαμπά έπεσε, θα ήταν πάλι το ίδιο δραστήριος;

Και συναναστρέφεσαι και άλλα παιδιά αντίστοιχης ηλικίας και αρχίζεις να αναρωτιέσαι. Και να συγκρίνεις. Αναπόφευκτο είναι. Μεγάλη παγίδα. Και -ευτυχώς- προς το παρόν δεν πέφτω στην παγίδα των κατορθωμάτων (ποιο περπατάει, ποιο μιλάει, ποιο τραγουδάει, ποιο τρώει) αλλά πέφτω στην παγίδα των τάσεων, των ιδιοτήτων. Ο Α. κάθεται ήσυχος στο καρεκλάκι του και τρώει ενώ ο Στέφανος αναποδογυρίζει, πετάει, λιώνει. Η Β. παίζει μόνης της ενώ ο Στέφανος μετά από 5 λεπτά έρχεται με το αγαπημένο του βιβλίο ανά χείρας να με βρει για να το διαβάσουμε παρέα. Ο Γ. υπακούει στο "όχι" των γονιών του όταν κάτι είναι επικίνδυνο ενώ ο Στέφανος προσπαθεί να αναποδογυρίσει το τραπεζάκι. Καταλάβατε.... Λίγο στην υπερβολή τους τα παραδείγματα αλλά πάντα υπάρχει κάτι που κάνει το Χ, Ψ παιδί και θα ήθελες να κάνει και το δικό σου. Και αντίστροφα βεβαίως. Και έτσι μετά την ευθύνη και τη σύγκριση έρχονται οι ανασφάλειες... Μήπως δεν είμαι αρκετά αυστηρή μαζί του; Ή μήπως παραείμαι; Και το τάδε άρθρο υποστηρίζει αυτό. Λες; Το δείνα όμως λέει το άλλο. Και δώστου βιβλία και άρθρα... Δεκάδες! Και ψάχνεις να βρεις τη χρυσή τομή... Τι από όλα αυτά που διαβάζεις πραγματικά σου ταιριάζει, σε ωφελεί και προσθέτει ένα λιθαράκι στην διαπαιδαγώγιση. Και δώστου δοκιμές. Και δώστου τύψεις όταν αφήνεσαι ή όταν κουράζεσαι ή όταν ξεφεύγεις. Μα αφού το ήξερα γιατί δεν το έκανα; Γιατί φώναξα; 

Όταν καταφέρνω να κάνω ένα βήμα πίσω, όταν ο συνοδοιπόρος μου χτυπά το καμπανάκι, τότε καταλαβαίνω αυτή την τελειομανία μου που δεν με αφήνει να ησυχάσω λεπτό. Έχει και θετικά στοιχεία, αλήθεια. Αλλά στον βαθμό τον δικό μου, πολλές φορές γίνεται βάρος. Να παίρνεις τον στόχο και να τον μετακινείς όλο και πιο μακριά. Γιατί κατακτήσαμε αυτό αλλά έχουμε ακόμα τόσα άλλα. Και ξανά και ξανά. Σαν να μου στερώ λιγάκι από την χαρά. Γιατί έχουμε καταφέρει τόσα ως οικογένεια. Και με μόνη δύναμη τη δική μας. Και είμαι τόσο υπερήφανη για εμάς ως γονείς αλλά και για αυτό το παιδί. Που έχει τόσα από τα χαρακτηριστικά που θαυμάζω. Που είναι τόσο δραστήριος, και χαμογελαστός, και επικοινωνιακός, γεμάτος περιέργεια, και θάρρος, και άποψη, και τρυφερότητα. Τον αγαπώ. Έτσι όπως ακριβώς είναι. Και ας πετά το φαγητό του, και ας με κυνηγά με τα παιχνίδια του στην κουζίνα, και ας με τραβάει κάθε 5 λεπτά να σηκωθώ γιατί βαρέθηκε και θέλει να πάμε αλλού. Τον αγαπώ και τον αποδέχομαι όπως ακριβώς είναι. Αυτό προσπαθώ.

ανδριάνα