How was your week?


  • Μουντό, συννεφιασμένο, βροχερό σαββατοκύριακο. 
  • Η εποχή που "φοβόμουν" μόλις ξεκίνησε. Ο Ελβετικός δηλαδή χειμώνας με έναν πιτσιρικά 18 μηνών ο οποίος σφίζει από ενέργεια αλλά η πόλη δεν έχει να του προσφέρει τίποτα εντός των τειχών.
  • Well well...
  • Κάναμε λοιπόν την απόπειρά μας το μεσημέρι στο εμπορικό κέντρο που έχει έναν τόσο δα μικρό παιδότοπο -στον οποίο δεν ήθελε να μπεί, πήραμε το καρότσι - αυτοκίνητο (και ας θέλει τους μυς του Σταλόνε για να το στρίψεις)  με το οποίο πάντα ενθουσιάζεται αλλά μετά από 10-15 λεπτά ήθελε απλά να κατέβει, πήγαμε σούπερ - μάρκετ όπου απλά δεν ήθελε να κάτσει πουθενά, προσπαθήσαμε να πούμε 2 κουβέντες με την Βάια και επιστρέψαμε.
  • Ευτυχώς, τελειώσε νωρίς από τη δουλειά ο συνοδοιπόρος και έτσι είμασταν οι 3 μας.
  • Το Σάββατο συνεχίστηκε με παρόμοια καιρικά φαινόμενα αλλά είπαμε να το "γιορτάσουμε" με pancakes για πρωϊνό. Γιαμ γιαμ! Είχαμε κοιμηθεί και τόσο ωραία....
  • Και το μεσημεράκι αποφασίσαμε να πάμε στο άλλο, μεγαλύτερο εμπορικό κέντρο κοντά στη Βέρνη. Στο Westside
  • Εκεί, έτρεχε πάνω - κάτω ο μικρός με τα "ντουντού" του (τα αυτοκινητάκια δηλαδή), κάθισε λιγάκι στο καρότσι, ερωτεύθηκε τον σκούφο του και δεν ήθελε να τον βγάλει ούτε μες στο εμπορικό, χαζέψαμε και εμείς λιγάκι βιτρίνες, αγόρασε στο πι και φι εξαιρετικό κουστούμι ο συνοδοιπόρος για την Βιέννη (αμέ! και το είχα εντοπίσει εγώ κάτι εβδομάδες νωρίτερα σε ένα περιοδικό! κούκλος θα είναι!), τσιμπήσαμε πίτσα και επιστρέψαμε.
  • Τι κάψιμο! Τι κόλλημα! Στο zapping πετύχαμε αμερικάνικη σειρά reality για τις γυναίκες + συντρόφους επαγγελματιών αθλητών. Ένας άλλος πλανήτης. Πραγματικά.
  • Και την Κυριακή ξυπνήσαμε αποφασισμένοι να μαγειρέψουμε. Παστίτσιο λοιπόν. 
  • Μας έλειπαν όμως κάποια υλικά και έτσι πετάχτηκα με τα πόδια στο κοντινό μας σούπερ-μάρκετ. 
  • Και εκεί που έψαχνα τα τυριά, με ένα μαλλί όσα παίρνει ο άνεμος, μισοβρεγμένο και ταλαιπωρημένο (κακοκαιρία βλέπετε), μια φόρμα και ένα φουσκωτό μπουφάν, να'σου κύριος (στη δεκαετία των 40 θα έλεγα) ο οποίος μου λέει "bonjour". Του χαμογελώ και εγώ απαντώντας "bonjour" και συνεχίζω την πορεία μου στρίβοντας στα κρασιά.
  • Αφού έχω στρίψει τον ακούω να μου λέει "vous êtes très belle madame" (είστε πολύ όμορφη κυρία μου). Εγώ όμως είχα ήδη στρίψει και έτσι χαμογέλασα από μέσα μου και συνέχισα. Έλα όμως που τον πέτυχα ξανά μετά από 2 λεπτά στα κρασιά. Και γυρνάει και μου λέει "Σας είπα αυτό και αυτό πριν και δεν μου απαντήσατε. Κομπλιμέντο ήταν". Του εξηγώ ότι δεν το άκουσα και τον ευχαρίστησα.
  • Και κομπλιμέντο και παρατήρηση.
  • Το παστίτσιο το φτιάξαμε (με μακαρόνια βίδες γιατί παστίτσιου δεν βρίσκεις αλλά και πένες που ήθελα να πάρω, με αυτά και με εκείνα, τις ξέχασα) και βγήκε εξαιρετικό!
  • Και στην τηλεόραση παρακολουθούσαμε παράλληλα και τον Μαραθώνιο της Αθήνας. Και ακόμα και έτσι, συγκινούμασταν.
  • Είναι αυτή η Κυριακή του Μαραθωνίου μία από τις πιο φωτεινές και αισιόδοξες της πόλης.
  • Και οι φίλοι παρατάχτηκαν στο γνωστό σημείο και είμαι σίγουρη ότι χειροκρότησαν και φώναξαν και για εμάς που λείπαμε.
  • Και το απόγευμα ήρθαν εδώ οι φίλοι για να παίξουν τα μικρά, να ξεσκάσουμε και οι μεγάλοι λίγο, να πούμε καμιά κουβέντα, να περάσει ωραία και η υπόλοιπη Κυριακή.
  • Και είναι κάθε πραγματικότητα τόσο υποκειμενική! Γιατί και εμείς και οι φίλοι μεγαλώνουμε παρόμοιας ηλικίας παιδιά, στην ίδια χώρα - πόλη, αλλά η καθημερινότητά μας είναι τόσο διαφορετική.
  • Ξεκίνησαν οι αγορές των Χριστουγεννιάτικων δώρων, ξεκίνησε και η έρευνα για το φετινό μενού. Όλα βαίνουν καλώς.
  • Και με τόσα μικρά, λίστα είχα κάνει τι ηλικία είναι το καθένα αλλά και τι ηλικία φορούν.
  • Λυτρωτικός ήλιος βγήκε την Δευτέρα. Με δόντια αλλά λαμπερός όπως και να 'χει.
  • "Λουλού" είναι τα λουλούδια, και "λολο" το ρολόι. Κάθε ημέρα και μια νέα λέξη.
  • Και το "ναι" το λέει στα ελληνικά ενώ το όχι στα γαλλικά, "no". Ποτέ το αντίστροφο.
  • Και διάβασα σε ένα ελβετικό περιοδικό ότι τα μικρά από την ηλικία των 1,5 - 2 ετών ξεκινούν να μαθαίνουν περίπου 10 λέξεις την ημέρα! Σχεδόν μία δηλαδή για κάθε ώρα που είναι ξύπνια.
  • Πόσο γελάω... γιατί πάνω - κάτω όλοι ίδιοι είμαστε. Και ας γινόμαστε αυστηροί με τους γύρω μας. Γιατί ο φίλος που στο τηλέφωνο την (προηγούμενη) Παρασκευή μάς παραπονιόταν για τους φίλους και συγγενείς που λένε ότι θα σε πάρουν και δεν σε παίρνουν ποτέ, μας είπε ότι θα μας καλέσει πίσω σε 15 λεπτά γιατί μόλις έμπαινε σπίτι και ακόμα περιμένουμε.
  • Κάποτε συγχιζόμουν με αυτά. Όχι πια. Ή τουλάχιστον όχι τόσο συχνά.
  • Είναι όμως η επικοινωνία θεωρώ σημάδι των καιρών. Με χίλια διαφορετικά διαθέσιμα μέσα, και να μην μπορείς τελικά, ουσιαστικά να επικοινωνήσεις.
  • Και να σας πω και κάτι άλλο; Πρέπει να σας το έχω ξαναπει... Πέραν των οικογενειών μας, την πλειοψηφία των φορών εμείς είμαστε αυτοί που θα καλέσουμε. Γιατί όλοι είναι "πηγμένοι" στην καθημερινότητα ενώ εμείς είμαστε αραχτοί στην Κόστα Ρίκα και πίνουμε Πίνα Κολάδα με καλαμάκι ομπρέλα.
  • Όλα καλά.
  • Και η Τρίτη συνεχίστηκε με τον ίδιο, λαμπερό ήλιο, αλλά και το ίδιο κρύο. 
  • Από το σπίτι φαίνεται η στάση του λεωφορείου που χρησιμοποιεί και ο συνοδοιπόρος για τα πρωινά. Και έχω εξηγήσει κανα - δυο φορές στον μικρό ότι ο μπαμπάς μπαίνει σε αυτά τα μεγάλα κίτρινα λεωφορεία. Ε πλέον όποτε βλέπει λεωφορείο λέει "μπαμπάς".
  • Έφτασαν και τα ημερολόγια του 2018 που κλασικά φτιάχνω κάθε χρόνο για τις οικογένειές μας, αλλά είχαν ένα λάθος στην παραγωγή... Ανταποκρίθηκαν όμως εγκαίρως από την εταιρεία και αναμένω τα νέα.
  • Μόνο σε εμένα κάνει εντύπωση (to say the least) που γονείς εύχονται στα παιδιά τους χρόνια πολλά μέσω των social media; Ειδικά όταν τα παιδιά μετρούν κάτι μήνες, στην καλύτερη λίγα χρόνια.
  • Μόνο εμένα μου φαίνεται σαν να θέλουν απλά να προσελκύσουν τα likes και τις ευχές των γνωστών - αγνώστων;
  • Τρίτη ημέρα η Τετάρτη που ο μικρός δεν ήθελε να φάει μεσημεριανό. Χωρίς φωνές και γκρίνιες. Δεν είναι ότι δεν ήθελε το συγκεκριμένο φαγητό, απλά δεν ήθελε να φάει. 
  • Και εγώ τον εμπιστεύομαι. Προσπαθώ τουλάχιστον. Και θεωρώ πολύ ευαίσθητο θέμα το φαγητό για κόλπα, και αεροπλανάκια, και πίεση. Οπότε προσπαθώ να τον εμπιστευτώ. Και ας αγχώνομαι μέσα μου.
  • Η αποδοχή που λέγαμε. Και η εμπιστοσύνη.
  • Το μεσημέρι ήπιαμε έναν ζεστό καφέ τα 3 κορίτσια στο κέντρο και επέστρεψα για newsletters, καθαριότητα, μαγείρεμα.
  • Η πιο πάνω φωτογραφία είναι την ώρα που πηγαίνω να πάρω τον συνοδοιπόρο από τη δουλειά, αυτή τη φορά μέσω του κέντρου, και είμαι "κολλημένη στην κίνηση". Συμβαίνει και εδώ να έχει κίνηση (συνήθως όταν γίνονται κάποια έργα) αλλά είναι τόσο μακρινή αυτή η έννοια από την ελληνική (αθηναϊκή) πραγματικότητα που ζούσα. Ευτυχώς το μικρό Neuchatel έχει και τα θετικά του.
  • Και την Πέμπτη η οικογένεια ξύπνησε 06.15! Αυτά είναι! 
  • Και μετά από τις εσωτερικές δουλειές που κάναμε μαζί, το ποδόσφαιρο που παίξαμε, τους πύργους που φτιάξαμε, ο μικρός κοιμήθηκε 2 ολόκληρες ώρες!
  • Γρήγορη επίσκεψη στη Ρόζα για τσάι και το απόγευμα μας περίμενε η Χριστίνα στο κλασικό μας ραντεβού.
  • Και εκεί πρώτη φορά είπε ο Στεφανάκος "κάτω" αντί για ένα σκέτο "κα". 
  • Το απόγευμα της Πέμπτης το θερμόμετρο του αυτοκινήτου έδειχνε 0.5 βαθμό C.
Καλό σαββατοκύριακο!
ανδριάνα

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

the bright side of blogging :: by andriana