HOW WAS YOUR WEEK?

• Δευτέρα, και δεν σταμάτησε να βρέχει! Μιλάμε για καταιγίδα! Και κρύο! Γύρω στους 8 βαθμούς είχε! Σαν Νοέμβρης ήταν.
• Έμεινα σπίτι να δουλέψω μήπως και σταματούσε η βροχή και πήγαινα τον Στέφανο στο τέννις, αλλά μπα.
• Τον παρέλαβε λοιπόν το απόγευμα ο συνοδοιπόρος επιστρέφοντας από το γραφείο.
• Πήγε και η αδελφή μου για μια κολονοσκόπηση στο νοσοκομείο μήπως και βρουν τι την ταλαιπωρεί 2 μήνες πια. Πόσο στενάχωρη η κατάσταση. Και πόση ταλαιπωρία από όλες τις πλευρές... σωματικά, ψυχολογικά.... 
• Την Τρίτη ήρθε πρωί - πρωί ένας νέος κηπουρός που έχει αναλάβει αρκετά σπίτια στην περιοχή για να δει τον κήπο μας και να μας κάνει μια προσφορά για κάποια μεγάλα κλαδέματα και για να έρχεται 2-3 φορές το χρόνο για τις βαριές δουλειές.
• Συμπαθέστατος ήταν, νέος, μεγαλωμένος στην περιοχή.
• Μετά έφυγα κατευθείαν για το γραφείο με φουλ πρόγραμμα.
• Ξεκίνησε και η ημέρα με εργασιακές εντάσεις, με ένα email ενός συναδέλφου το οποίο απλά έριχνε λάδι στη φωτιά.
• Είναι μερικοί άνθρωποι ανίκανοι να δουλέψουν σε ομάδα. Είναι τόσο απλό. 
• Το απόγευμα είχα και ένα ραντεβού στην παθολόγο το οποίο δεν πήγε καθόλου καλά....
• Εντάξει... πώς γίνεται να είσαι γιατρός, όλη σου η δουλειά να αφορά ανθρώπους, και να έχεις μηδέν ενσυναίσθηση και social skills;
• Απογοητευμένη, τσαντισμένη και χαμένη έφυγα και περπάτησα λίγο για να ηρεμήσω.
• Οριακά είμαι να ψάξω για άλλη γιατρό.
• Μόλις έχω μια πιο σαφή εικόνα για το τι συμβαίνει με την υγεία μου, θα σας τα γράψω. Αλλά ακόμα είμαι στη διερεύνηση.
• Πήρα ένα δώρο για ένα πάρτυ που έχει να πάει ο Στέφανος, τον παρέλαβα από το ποδόσφαιρο και επιστρέψαμε μαζί σπίτι αργά.
• Και ήταν ο πέμπτος αγώνας μπάσκετ ΠΑΟ - EFES που θα έκρινε και την πρόκριση στο Final 4, και τα κατάφερε ο ΠΑΟ. Δύο Ελληνικές ομάδες λοιπόν και φέτος.
• Τετάρτη, και πάλι γραφείο, και οι δυο μας αυτήν τη φορά.
• Και το πρόγραμμα ήταν φουλ αλλά ήμουν αποφασισμένη και έτσι κατάφερα και πήγα στο lunch break να κάνω ένα μάθημα HIIT.
• Και ίδρωσα και το ευχαριστήθηκα! Να φύγουν οι τοξίνες!
• Την έχω τόσο ανάγκη την άσκηση.
• Τα είπαμε και με την Victoria, προχώρησαν και κάποια projects με την αγορά της Ελβετίας και πολύ χάρηκα.
• Αναχώρηση το απόγευμα, παραλαβή του μικρού και σπίτι για μακαρονάδα.
• Όσο η Ζέττα βελτιώνεται, είναι αισιόδοξη και έχει όρεξη, τόσο βελτιώνεται και η ψυχολογία όλων μας, ειδικά όσων είναι εκεί, δίπλα της και σωματικά. Όσο η Ζέττα μένει στάσιμη, πέφτει η ψυχολογία της και ταλαιπωρείται, τόσο αυξάνονται οι εντάσεις σε όλα τα μέτωπα.
• Κανέναν δεν αδικώ.... Είναι για όλους τόσο επίπονο όλο αυτό, τόσο ψυχοφθόρο. Κοντεύουμε να κλείσουμε έναν χρόνο από το εγκεφαλικό επεισόδιο της αδελφής μου και ειδικά οι ζωές των γονιών μου και της οικογένειάς της έχουν αλλάξει άρδην. Και όλοι προσπαθούμε να πιαστούμε από μια τόση δα χαραμάδα προόδου και ελπίδας για να συνεχίζουμε να ελπίζουμε.
• Πέμπτη, και το πρόγραμμά μου είχε field visit, επίσκεψη δηλαδή με έναν αντιπρόσωπο της Ελβετικής ομάδας στα καταστήματα που πουλούν τα προϊόντα μας.
• Άφησα λοιπόν τον Στεφανάκο στο σχολείο, έφτασα στο γραφείο σε 45' αντί για 20' (άγνωστο γιατί), πήρα στα γρήγορα έναν καφέ, συνάντησα τον συνάδελφο Ben και βρήκαμε στην είσοδο τον οδηγό μας για την ημέρα, τον συμπαθέστατο Romain.
• Το αρχικό σχέδιο ήταν να περάσουμε παρέα όλη την ημέρα.
• Λέω αρχικό, γιατί ο κακομοίρης ο Romain, με το που πάρκαρε στο γραφείο συνειδητοποίησε ότι έχει πατήσει καρφί με την ρόδα.
• Ξεκινήσαμε και φτάσαμε στον πρώτο μας προορισμό ο οποίος όλως τυχαίως ήταν ένα βενζινάδικο - συνεργείο.
• Το λάστιχο.... πίτα!
• Το αυτοκίνητο εταιρικό οπότε η πολυπλοκότητα αυξημένη. 
• Εγώ και ο Ben τα είπαμε, και μεταξύ μας, και με την κυρία που είχε το κατάστημα (πολύ ενδιαφέρουσα - επαγγελματική συζήτηση), ενώ ο Romain προσπαθούσε να βγάλει άκρη μεταξύ οδικής βοήθειας, εταιρείας και ασφάλειας.
• Με τα πολλά, και μετά από 2 ώρες, αποφασίσαμε από κοινού να ακυρώσουμε το πρόγραμμα, πήραμε ένα Uber και επιστρέψαμε στο γραφείο με τον Ben, και ανανεώσαμε το ραντεβού μας με τον Romain για τον Ιούνιο.
• Μέσα σε όλα όμως αυτά, το μυαλό μου ήταν στην Ελλάδα. Και την αγαπημένη μου φίλη Μαριλένα η οποία ξεκινούσε τη δική της μάχη με τον καρκίνο του μαστού......
• Ουφ... δεν σας είχα γράψει για αυτό γιατί πρώτον, είναι ένα πολύ προσωπικό θέμα, δεύτερον, δεν αφορά εμένα, και τρίτον ήταν πολύ λίγοι αυτοί που το γνώριζαν εξ' αρχής.
• Μαγκωμένοι είμαστε όλοι από την περίοδο του Πάσχα, και μετά από όλες τις εξετάσεις, ήρθε η ώρα της επέμβασης.
• Και είναι δυστυχώς τόσο πια διαδεδομένη ασθένεια.... ευτυχώς με μεγάλες πιθανότητες πια πλήρους ίασης. Δεν παύει όμως να είναι ένα σοκ, μια βόμβα που πέφτει στην γυναίκα αλλά και στην οικογένεια και τους φίλους.
• Έτσι, όλες αυτές τις ημέρες, και ειδικά την Πέμπτη, είμασταν σε συνεχή επικοινωνία με την ίδια και την οικογένειά της.
• Ξημέρωσε η Παρασκευή και ένιωθα ότι αυτή η εβδομάδα διήρκησε σαν μήνας.
• Πολύ δύσκολη εβδομάδα σε τόσα μέτωπα...
• Ένιωθα τόσο κουρασμένη, τόσο πεσμένη.... σαν όλα να είναι μάταια.
• Είχα και μία συνάντηση με τον διευθυντή μου και του άνοιξα την καρδιά μου. Πόσο σημαντικό και αυτό, να μπορείς να είσαι ο εαυτός σου και να μιλάς ανθρώπινα, με ειλικρίνεια.
• Δεν μου έχει βγει πάντα σε καλό, αλλά οκ.
• Ο καιρός κάπως άρχισε να συνέρχεται, με συννεφιά και διαλείμματα ήλιου, οπότε το τέννις έγινε κανονικά αυτήν τη φορά.
• Τον άφησα λοιπόν τον μικρό, συνέχισα κατευθείαν για σούπερ μάρκετ, και επέστρεψα να τον θαυμάσω, να χαλαρώσω και να τα πω και με την έτερη, ελληνίδα μαμά, την Μαριλίτα, που περίμενε να τελειώσει η κόρη της το μάθημα.
• Δυστυχώς εμείς δεν είχαμε μάθημα αυτήν τη φορά γιατί άλλαξε ο κανονισμός του club (?) και τα ιδιαίτερα μαθήματα απαγορεύονται 16.30 - 18.30. Μη με ρωτήσετε γιατί και ποια η λογική...... 
• Επιστροφή σπίτι για μπάνια, φαγητό, αγκαλιές στον καναπέ....
• Τρία τεστ είχε αυτήν την εβδομάδα ο Στεφανάκος και τα πήγε μια χαρά. Και το σημαντικό δεν είναι οι βαθμοί, αλλά να βλέπει ότι όποιος προσπαθεί ανταμείβεται! Και ότι για να επιτύχεις οτιδήποτε, θέλει προσπάθεια.
• Σάββατο, και πρώτη φορά ο Στεφανάκος πήγε στο τουρνουά χωρίς κάποιον από εμάς.
• Τον άφησε λοιπόν το πρωί ο συνοδοιπόρος στο σπίτι του Noam και τους πήγε ο μπαμπάς του.
• Κανονικά δεν θα πήγαινε γιατί είχε παράλληλα το πάρτυ του συμμαθητή του στο Aquaparc του Montreux!
• Η θαραλλέα μαμά του εορτάζοντα Pierre, θα έπαιρνε 7-8 αγόρια και θα τα πήγαινε στις νεροτσουλήθρες από τις 10.00 μέχρι τις 18.00 που κλείνουν.
• Ο μπαμπάς όμως του Noam προθημοποιήθηκε να τα πάει εκείνος τα αγόρια μετά το τουρνουά οπότε συμμετείχαν και στην ομάδα και στο πάρτυ.
• Εγώ ακολούθησα το κλασικό μου πρόγραμμα, με γυμναστική με τα κορίτσια και καφέ, ενώ ο συνοδοιπόρος έκανε κηπουρική σπίτι και κατέβηκε μετά στο κέντρο να μας βρει.
• Κατέβηκαν μετά και οι υπόλοιποι άντρες οπότε χωριστήκαμε και πήγαμε εμείς τα κορίτσια στα μαγαζιά για διάφορα δώρα που είχαμε να πάρουμε.
• Στο μέτωπο του Στέφανου, κέρδισαν στο τουρνουά και μεσημεράκι ήταν στο πάρτυ και τις νεροτσουλήθρες.
• Εμείς, άτεκνοι και χαλαροί, συνεχίσαμε στο Lacustre όπου μαζευτήκαμε για να αποχαιρετήσουμε τον φίλο Nico που μετακομίζει στη Μαδρίτη.
• Εξαιρετικός -επιτέλους- καιρός, αγαπημένοι φίλοι, χαρμόσυνα νέα, κοκτέιλς.... τι άλλο να ζητήσεις!
• Συζητήσαμε τα της μετακόμισης (πετάει τον Πέμπτη και ξεκινά την επόμενη Δευτέρα στο Ισπανικό παράρτημα της εταιρείας που εργαζόμαστε και εμείς), αγκαλιαστήκαμε και υποσχεθήκαμε να τον επισκεφθούμε.
• Ξέρετε, με τις εμπειρίες & γνώσεις που έχω τώρα, αν ξαναγύρναγα πίσω στη δεκαετία των 20, έστω των πρώτων 30, τότε που ακόμα δεν είχαμε τον Στεφανάκο, δεν θα έμενα στην Ελλάδα για δουλειά. Θα έμπαινα σε μία πολυεθνική εταιρεία και θα άλλαζα θέσεις και χώρες, προχωρώντας παράλληλα επαγγελματικά.
• Κάτι που και τώρα θα έκανα άνετα αν δεν είχαμε τον Στεφανάκο.
• Είναι άλλο να μετακομίζεις σε μια ξένη χώρα άνεργος και άλλο στο πλαίσιο μιας δουλειάς και μιας μεγάλης εταιρείας.
• Απογευματάκι επιστρέψαμε σπίτι, έφτιαξα εγώ το αγαπημένο κέικ - λάβα και ο συνοδοιπόρος το χοιρινό με τα δαμάσκηνα (για της μάζωξη της Κυριακής), χαλαρώσαμε, συμμαζέψαμε....
• Η θαρραλέα μαμά (και μπαμπάς, εντάξει, για να είμαστε δίκαιοι) του πάρτυ μάς είχε ενημερώσει ότι τελικά το aquaparc μένει ανοιχτό μέχρι τις 19.00 (+1 ώρα δηλαδή) οπότε η παραλαβή των μικρών από την γειτονιά μας μεταφέρθηκε στις 19.50!
• Καταλαβαίνετε πόσο χαρούμενος ήταν ο Στεφανάκος μετά από μία τόσο γεμάτη ημέρα με τους φίλους του!
• Τελικά έμειναν στις εσωτερικές νεροτσουλήθρες, ξετρελάθηκε με το μέρος (τόσο που θέλει να κάνει και αυτός το πάρτυ του εκεί αλλά μάλλον εγώ δεν είμαι τόσο θαρραλέα μαμά!) και επέστρεψε γεμάτος ιστορίες.
• Έκανε το μπάνιο του μιλώντας ασταμάτητα για την ημέρα του, και με το που κάθισε λίγο στον καναπέ.... κοιμήθηκε!
• Ηλιόλουστη ξημέρωσε και η Κυριακή μας, η γιορτή της μαμάς!
• Και ο Στεφανάκος μου είχε ήδη δώσει τα δώρα μου: μια κρέμα σώματος που είχαν φτιάξει στο UAPE, φυτική, με βούτυρο καριτέ, μέλι, λεβάντα... και μια κάρτα με καλλιγραφικό Α απέξω.
• Ο συνοδοιπόρος είχε πάρει μικρές συνθέσεις λουλουδιών, μία για εμένα και από μία για κάθε μαμά από τις οικογένειες των καλεσμένων μας.
• Γιατί είχαμε κλείσει εδώ και καιρό να έρθουν οι φίλοι να ευχαριστηθούμε λίγο άνοιξη, λίγο το σπίτι μας, λίγο να ρίξουμε ρυθμούς....
• Έτσι, ξεκινήσαμε από νωρίς με μαγειρικές, στρωσίματα, στολισμούς....
• Το μενού είχε χοιρινό με δαμάσκηνα, πουρέ, σαλάτα κινόα με λαχανικά, ψητά λαχανικά στο φούρνο και το κέικ.
• Οι οικογένεις της Ηρούς, της Τίνας και του Γιάννη (εκτός της Έλενας καθώς περνούσε κοριτσίστικο 4ήμερο στο Λονδίνο) κατέφτασαν το μεσημεράκι και παρέα καθίσαμε μέχρι αργά το απόγευμα.
• Έφεραν και εκείνοι τα καλούδια τους: σαλάτα με φακές, σαλάτα αβοκάντο - μάνγκο και γλυκό με φράουλες.
• Φάγαμε, ήπιαμε, καθίσαμε στη βεράντα, αναλύσαμε όλα τα ιατρικά μας με τον Γιάννη (πω πω, τι τραβάνε και αυτοί οι γιατροί όπου σταθούν και όπου βρεθούν! αν όμως αγαπάς αυτό που κάνεις, τότε δίνεις απλόχερα τις γνώσεις σου), συζητήσαμε τα επικείμενα ταξίδια (άλλοι για Κίνα, άλλοι για Ιαπωνία, άλλοι για Μαρόκο)...
• Σβήσαμε και την τούρτα - κέικ με 2 κεράκια, ένα για τον Στέφανο και ένα για την Έλενα (που έγινε 10 αυτήν την εβδομάδα), τα μικρά έπαιξαν ωραία και μέσα και έξω, μοιράστηκαν και τα δώρα και ήταν όλοι χαρούμενοι.
• Οι φίλοι αναχώρησαν, εμείς βάλαμε 2 πλυντήρια, καθαρίσαμε, πλύναμε, συμμαζέψαμε...
• Ο μικρός πτώμα με όλες τις δραστηριότητες του σκ κοιμήθηκε από τις 19.00.
• Εγώ τα είπα με την Μαριάννα που είχαμε να μιλήσουμε από το Πάσχα (και είχαμε πολλά να πούμε!), ο συνοδοιπόρος είδε ποδόσφαιρο, εγώ έγραψα λιγάκι και κάπως έτσι έκλεισε μια δύσκολη εβδομάδα με τον καλύτερο τρόπο, με αγαπημένους φίλους, μοσχομυριστά - σπιτικά φαγητά, ήλιο, κοντομάνικα και γέλια.
• Ευγνώμων, ακόμα και σε αυτές τις δύσκολες μέρες.
• Το βράδυ, όπως κάθε βράδυ, ανεβαίνοντας προς την κρεβατοκάμαρά μας, έκανα μια στάση στο δωμάτιο του Στέφανου να τον σκεπάσω. Και πρώτη φορά, μόλις πλησίασα το κρεβάτι του στο σκοτάδι, τον άκουσα να λέει «Γεια μαμά» και να χαμογελάει! Τον αγκάλιασα, τον φίλησα, τον σκέπασα και συνέχισε τον ύπνο του.
• Τον αγαπώ!

Καλή εβδομάδα!

Ας μας φέρει μόνο θετικά νέα.

ανδριάνα