ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ

Έχω κάνει εδώ και κάποια χρόνια μια υπόσχεση στον εαυτό μου την οποία προσπαθώ, με νύχια και με δόντια, να τηρώ. Μια υπόσχεση δύσκολη γιατί είναι πολύ κόντρα σε αυτό που αυθόρμητα είμαι. Οπότε, κάθε φορά, συνειδητά, πρέπει να με συγκρατώ και να με επαναφέρω (όχι πάντα με επιτυχία). Γιατί με παρασύρει αυτός ο ενθουσιασμός μου, η παρορμητικότητα, η αθωότητα, η εξιδανίκευση. Και αυτό με οδηγεί πολλές φορές στο να πληγώνομαι από ανθρώπους που αγαπώ και εκτιμώ. Κάνω λοιπόν εδώ και καιρό αυτήν την προσπάθεια να με σέβομαι και να με προστατεύω περισσότερο. Να με βάζω ως προτεραιότητα. Εμένα και την ευεξία μου. Την ψυχική μου υγεία. Την αξιοπρέπειά μου. Για αυτό, όπως και η αγαπημένη μου Garance που διαβάζετε πιο κάτω, έχω πλέον σταματήσει να ζητάω κάτι πάνω από μία φορά. Καμία επανάληψη, reminder, μήνυμα, πόσο μάλλον προσπάθεια προσέλκυσης, αλλαγής γνώμης, μετάπεισης. Έχω πληγωθεί πολύ, επί σειρά ετών, περιμένοντας πολλά. Ίσως γιατί θεωρούσα ως δεδομένο ότι μοιραζόμαστε τον ίδιο ενθουσιασμό, την ίδια λαχτάρα, τις ίδιες προτεραιότητες. Έπεφτα λοιπόν στην παγίδα να προτείνω πράγματα (ίσως περισσότερο από ότι έπρεπε), να παίρνω πρωτοβουλίες, να δείχνω το ενδιαφέρον μου ξανά και ξανά, να λέω "ναι" αβίαστα, να κάνω παραχωρήσεις προκειμένου να βολέψει την παρέα (δηλαδή τους άλλους), να είμαι εκεί ως συνδετικός κρίκος επανηλλειμένα, με αποτέλεσμα να πληγώνομαι. Γιατί; Γιατί, εν τέλει, δεν εμφανίστηκαν ποτέ στο δείπνο που είχαμε κανονίσει, γιατί ξέχασαν να απαντήσουν στα μηνύματα, γιατί έπαψαν να ενδιαφέρονται, γιατί έβρισκαν όλο εμπόδια και προβλήματα, γιατί οι συζητήσεις εν τέλει επικεντρώνονταν μόνο γύρω από αυτούς, γιατί οι συναντήσεις μας έπαψαν να είναι ξέγνοιαστες, γιατί, γιατί.... 

"I don't let myself be pushed around.  

I leave if I don't feel wanted. I ask for things only once.

Begging for anything -attention, friendship, kindness, a seat at the table, being loved, or simply being heard- anything that isn't vital, is a no.
My dignity is something I cherish much, much more than I used to" 

Garance Doré

Μαζί με αυτή λοιπόν τη δέσμευση, πάει παρέα και η δεύτερη: να μην παίρνω -σχεδόν- τίποτα προσωπικά. Ακόμα αγαπώ την Λ. που απλά δεν εμφανίστηκε στα γενέθλιά μου χωρίς να πει κουβέντα. Και ναι, είμαστε ακόμα φίλες, και ξέρω ότι με αγαπά, αλλά ξέρω πλέον ότι η ψυχική μου ηρεμία είναι πιο σημαντική οπότε τα βάζω όλα στη "σωστή" τους διάσταση. Έπαψα να τηλεφωνώ σε όσους δεν τηλεφωνούσαν ποτέ αυθόρμητα. Τους έδωσα τον χώρο και τον χρόνο. Τους αποδέσμευσα και έτσι αποδέσμευσα και εμένα και τις προσδοκίες που είχα. Και ναι, με κάποιους απομακρυνθήκαμε -πολύ. Αλλά μάλλον έτσι έμελλε να γίνει. Γιατί it takes two to tango και καμία σχέση δεν -θα πρέπει να- συντηρείται από τη μία μόνο πλευρά. Άλλες φορές απομακρύνθηκα εγώ από ανθρώπους που ένιωσα ότι οι δρόμοι μας, οι αξίες μας, άρχισαν να αποκλίνουν. Άλλες φορές όταν άρχισα να αισθάνομαι ανεπιθύμητη (και είναι το χειρότερό μου συναίσθημα αυτό!) απλά έπαψα να είμαι εγώ η κινητήριος δύναμη και περίμενα να δω εάν και εφόσον θα σηκώσουν εκείνοι την μπάλα ώστε να συνεχιστεί το παιχνίδι. Κάποιοι την σήκωσαν, κάποιοι άλλοι όχι. Έτσι, μπορεί με κάποιους να βρισκόμαστε πολύ πιο αραιά αλλά μάλλον αυτό είναι που ταιριάζει στην τωρινή μας σχέση. Και με κάποιους άλλους να μην βρισκόμαστε καθόλου. Και ναι, μπορεί να υπάρχουν αδέξιες στιγμές, αμήχανες, αλλά δεν το μετανιώνω. I leave if I don't feel wanted. Είναι τόσο απλό. Και για εμένα, ήταν (και είναι) τόσο πιο δύσκολο στις φιλίες μου. Γιατί κάπως τις στολίζω (υποσυνείδητα) με τη χρυσόσκονη και την ουτοπία της αιωνιότητας και της ανιδιοτέλειας. Ότι θα είμαστε για πάντα φίλοι. Δεν είμαστε όμως, τουλάχιστον όχι όλοι με όλους και για πάντα. Ή όχι με τον ίδιο τρόπο και την ίδια ένταση. Αν κάποιος ή κάποια λοιπόν με κάνει να νιώθω αμήχανα, τότε αντί να προσπαθώ μάταια να καταλάβω τι συμβαίνει, να υπεραναλύω, να βαραίνω τη σκέψη μου και την καρδιά μου, και να παίρνω αυτό το βάρος, αθόρυβα απομακρύνομαι. Χωρίς να πιέζω πια καταστάσεις. It's ok .... 

Πονάει; Ναι, ακόμα πονάει αρκετές φορές. Όχι όλες. Κάποιες φορές πονάει γιατί βγαίνουν όλες μου ανασφάλειες στην επιφάνεια .... τι έκανα λάθος; γιατί δεν με αγαπούν όπως παλιά; γιατί απομακρυνθήκαμε; πού θα βρω τέτοιους φίλους ξανά; Άλλες, πάλι, γιατί λησμονώ όλα τα όμορφα και πολύτιμα που ζήσαμε παρέα. Κάποιες φορές οι φιλίες αυτές αριθμούν χρόνια, μη σας πω και δεκαετίες. Και μπορεί έτσι, χωρίς κάποιο χειροπιαστό λόγο, να χάσουν τη λάμψη τους εν μια νυκτί. Τα τηλεφωνήματα να είναι πιο αμήχανα, πιο αραία, πιο κρύα, πιο τυπικά.... μέχρι που εξαφανίζονται ολοκληρωτικά. Και μετά από την στεναχώρια έρχεται η αμηχανία. Οι φορές που θα συναντηθείτε μέσω κοινών γνωστών ή τυχαία και θα χαιρετηθείτε σαν δυο απλοί γνωστοί. Όχι σαν αδελφικοί φίλοι που κάποτε ήσασταν. Έτσι όμως έμελλε να γίνει. Και είναι οκ. Είναι από τα μεγάλα μαθήματα της ζωής ότι με λίγους θα πορευτούμε στη ζωή, και με αρκετούς θα πορευτούμε παροδικά. Όταν λοιπόν αυτή η σύγκλιση χαθεί, τότε πρέπει είτε να επαναπροσδιορίσουμε και να βάλουμε τη σχέση σε άλλη βάση, είτε να την διακόψουμε ώστε να προχωρήσουμε όλοι μπροστά.

Είναι διαρκής αυτή η προσπάθεια αλλά πλέον είναι πιο συνειδητή. Και κάθε φορά οι συνθήκες και οι άνθρωποι διαφέρουν, αλλά η ουσία παραμένει η ίδια: όπου δεν αισθανόμαστε επιθυμητοί, όπου μας δένεται ένας κόμπος κάθε φορά που είναι να τα πούμε ή να ιδωθούμε, ε δεν αξίζει. Με καθαρή καρδιά, επανατοποθετούμε τη σχέση στη νέα της δυναμική και προχωράμε.

ανδριάνα